Een zee van witte mensen. Alleen vlak voor mijn zoon Ivan en mij zitten twee Marokkaanse elfjarigen op de voorlichtingsavond van deze middelbare school. Na een half uur informatie over de vwo-afdeling kijken ze elkaar aan, rollen met hun ogen en zeggen iets te luid: ‘Saai!’. Die passen hier niet, denk ik – en schrik meteen van die gedachte. Op basis waarvan denk ik dat het vwo te hoog gegrepen is voor deze jongens? Ik schaam me een beetje, want ik weet het antwoord wel.

Jeugdzorginstelling Rading zet een robotbaby in bij ouders van uithuisgeplaatste kinderen, de ‘RealCare Baby’. Door vijf dagen voor deze robotbaby te zorgen, kunnen ouders bewijzen dat ze de zorg voor hun echte kind aankunnen. Werkt dat?

‘Het verlies van een geliefde zestien jaar geleden veranderde mijn kijk op foto’s. De geposeerde foto’s met hem erop of die tijdens dagjes uit of verjaardagen deden me niets; de spontane foto’s brachten me terug naar de momenten die ik wilde vasthouden. Zo begon ik mijn eigen leven en dat van gezinnen te fotograferen op gewone momenten, al snel op aanvraag. Ik ben dan een hele dag aanwezig en leg vast wat er gebeurt: samen ontbijten op zaterdagmorgen, een spelletje doen, maar ook een kinderruzie of verdrietig moment: situaties waarin gezinsleden echt zichzelf zijn.

Vrouwen maken in de jeugdzorg steeds vaker de dienst uit, blijkt uit een onderzoek van JeugdenCo. Maar van een breder diversiteitsbeleid is geen sprake.

Als mensen uit mijn organisatie op een feestje vertellen dat ze manager in de zorg zijn, schieten de wenkbrauwen van hun gesprekspartners omhoog. Of er tegenwoordig nog wel wat te managen valt, vragen ze. Want de zorg is toch zelfsturend geworden, en het is toch ook veel beter voor al die hulpverleners dat zij zichzelf managen?

Nicky (12) heeft een zitting bij de kinderrechter over de verlenging van haar uithuisplaatsing. Alsof dat al niet erg genoeg is, is er niemand die haar naar de zitting wil vervoeren.

Met sport, samen eten en huiswerkbegeleiding wil de YETS-foundation jongeren die (dreigen te) ontsporen stimuleren om op een positieve manier in de maatschappij te staan. De begeleiding is intensief. ‘Als je kwetsbare jongeren wilt helpen, ben je er niet alleen als het jou uitkomt. Wij staan altijd voor ze klaar.’

De transitie is een feit. Waar verloopt het soepel en waar wringt het nog? Deze keer: Driestroom en de gemeente Arnhem.

Youké is de jeugdzorgorganisatie met het beste diversiteitsbeleid, blijkt uit onderzoek van JeugdenCo. Toch is bestuurder Fawzia Nasrullah niet tevreden: ze mist mannen in haar organisatie. ‘Automatisch kies je voor een kandidaat die op je lijkt.’

‘Sander is voor de derde keer niet op de afspraak gekomen’, klaag ik gefrustreerd tegen mijn collega. ‘Wordt het niet tijd om met hem te stoppen?’, vraagt ze. Ergens heeft ze gelijk. Sander is inmiddels achttien en hulpverlening wil hij niet meer. Na verblijf in allerlei instellingen was het de bedoeling dat hij begeleid zou gaan wonen. Daar was ons jeugdteam voor ingeschakeld. Vlak na zijn achttiende verjaardag stond hij ineens bij zijn ouders op de stoep. No way dat Sander nog terug zou gaan naar de instelling waar hij woonde. Aan begeleid wonen ging hij al helemaal niet meewerken. Sterker nog: Sander wilde helemaal geen hulpverlening meer.

Soms zitten wetenschappers en jeugdzorgwerkers op één lijn, soms verschillen hun visies, Uver onderzoeksresultaten en de toepassing daan/an in de dagelijkse praktijk, Deze keer Ontstaat agressief gedrag al tijdens de zwangerschap?

De ouders van SP-politicus Renske Leijten bestierden vroeger een gezinshuis. Die pleegbroers en -zussen kleurden haar wereldbeeld. ‘Het lukt niet altijd om na een onveilige jeugd je leven zelfstandig vorm te geven.’

Laat cliënten meebeslissen over welke hulp zij ontvangen, dan krijgen ze meer regie over hun leven en meer zelfvertrouwen. Dit inzicht uit de medische wereld is ook toepasbaar in de jeugdhulp. Zes Brabantse organisaties voor jeugd- en opvoedhulp brengen het in de praktijk.

‘Mensen laten zich niet in theoretische modellen voor verandermanagement stoppen, merkte ik twintig jaar geleden als manager van onderwijsadviseurs. Ze reageren altijd net een beetje anders. Toen liep ik aan tegen het boek Het Zelf als leider, over verandermanagement gebaseerd op eeuwenoude hindoeïstische wijsheden. In romanvorm verhaalt het over een gehandicapteninstelling waar het na een fusie niet lukt om één organisatie te worden.

‘Ik ben geboren in Iraaks-Koerdistan en opgegroeid in Nederland. Op mijn twaalfde besloten mijn ouders terug te gaan. Balen natuurlijk. Ik zat nét op de havo en had veel vriendinnetjes. Tegelijkertijd zag ik het als een spannend avontuur, en in het begin was het ook best oké in Irak. Ik ging gewoon naar school, maakte nieuwe vriendinnen en zat op taekwondo.