Actrice Monique Rosier vertelt hoe het kan dat niemand wist van haar eetstoornis. In dit themanummer over armoede een reportage in de sociale supermarkt en een interview met Judith Wolf, hoogleraar maatschappelijke zorg: ‘Er bestaan geen niet-willers’. En decorbouwer Mark Jonkers heeft een unieke samenwerking met pegadoog Jorus Rompa.
Wat was ik blij! Na een half jaar in een Utrechts studentenhuis te hebben gewoond, had ik samen met een vriendin een huurappartementje gevonden in de chique wijk Witte Vrouwen. Zo snel als mogelijk verhuisden we onze spullen.
'Tegendraads ben je van karakter, dat zit erin. Maar ik ben het ook geworden. Op de basisschool werd ik gepest, zat letterlijk met ezelsoren op mijn hoofd in de klas. Ik leek dyslectisch, maar kreeg het stempel "dom" en moest naar het speciaal onderwijs. Ik geloofde zelf ook dat ik daar hoorde.'
Gemeenten hebben in het sociaal domein de opdracht om maatwerk te leveren. Maatwerk is een passend ondersteuningsaanbod. Passend bij het individu en zijn hulpvraag.
Ze werd in de jaren tachtig bekend als actrice in de populaire tv-serie Zeg 'ns AAA. Niemand wist in die tijd dat ze boulimia had. Inmiddels is Monique Rosier al jaren hersteld en zet ze als therapeut haar eigen ervaring in om anderen te helpen.
Collega's die willen helpen, een werkplek die passend is en een functie die aansluit bij persoonlijke interesses. Stuk voor stuk zaken die bijdragen aan een succesvolle plaatsing van iemand met psychische problemen of een verstandelijke beperking in een reguliere werkomgeving.
Pedagoog Jorus Rompa en decorbouwer Mark Jonkers vormen samen het DNA van Stronk, een jongerenwerkplaats in het Brabantse Dongen gericht op de begeleiding van thuiszitters en jongeren die tussen wal en schip vallen.
Angeline Pot (63), maatschappelijk werker en psycho-sociaaltherapeut, ondersteunt een zestigjarige cliënt die niet meer wil leven. Het dieptepunt is bereikt als hij haar 's nachts belt om hem naar het strand te brengen. Hij wil een einde aan zijn leven maken.
'Ik trof er een bont gevarieerd gezelschap', zegt fotograaf Thijs Wolzak.
Een andere benadering van mensen die met schulden kampen, kan hét verschil maken. Daar is professor Judith Wolf, hoogleraar maatschappelijke zorg bij het Radboudumc Nijmegen, van overtuigd.
Ik had geen idee waar ik moest beginnen met hulp zoeken. In een poging om weer inkomen te krijgen, leende ik geld voor een eigen bedrijf.
Super Sociaal, de supermarkt voor minima in Helmond, heeft het afgelopen jaar een complete metamorfose ondergaan in zowel aanpak, assortiment als beleving. Bedrijfsleider Joop van Stiphout: 'We willen meer zichtbaar worden. Mensen die hier komen, hoeven zich niet te schamen.'
In Amsterdam kunnen 'economisch daklozen' voor weinig geld een kamer huren bij particulieren. Zo wil De Regenboog Groep voorkomen dat deze groeiende groep daklozen afglijdt.
Enige tijd geleden publiceerde ik op de website van Zorg+Welzijn een blog met de titel 'De eigen verantwoordelijkheid van kwetsbare mensen'. Centrale zin: 'Het is nu alsof je als burger in Nederland of geen problemen hebt, of je hebt ze wel, maar je kunt er eigenlijk niet zoveel aan doen, want stress, want doenvermogen, want het systeem.'
'Meegaan met een partner, een ouder, die totaal iemand anders wordt, is heel moeilijk. Het gaat om het doorbreken van je eigen schaamte en verlegenheid.' Dat breekpunt wil Cigdem Yuksel in haar foto's vastleggen. 'Soms is het al gebeurd, soms gebeurt het pas op het moment dat ik de foto maak.'
Veertien jaar werd Yaël, mijn baby en puber ineen. En om dat te vieren, fietste ik met taarten in mijn fietstassen naar haar dagbesteding. Ik had er een halfuurtje voor uitgetrokken; ik, de altijd wat gehaaste, werkende moeder. Dat was buiten de realiteit van de gehandicaptenzorg gerekend. Wie de gehandicaptenzorg betreedt, stapt een trage wereld binnen, een wereld die helemaal ingericht is op het tempo en de behoeften van de cliënten, zoals de gehandicapten zo keurig heten.
Na een telefoontje van een buurvrouw die veel geluidsoverlast heeft van haar buurman, bezoek je als wijkteammedewerker een alleenstaande oudere man. Zijn huis staat boordevol spullen, de vuile afwas van minimaal een week staat op het aanrecht, hij ziet er onverzorgd uit en ruikt om tien uur 's morgens al naar alcohol. Tegen jou is hij duidelijk: hij is niet eenzaam, kan echt wel voor zichzelf zorgen, wil geen bemoeizuchtige hulpverleners in huis en is heus niemand tot last. Hoe reageer je?
Eind augustus, 2016. Bas, de vriend van Geerteke van Lierop, komt niet thuis na een middag varen. Twee dagen later wordt hij gevonden tijdens een zoekactie van de politie. Hij leeft niet meer, is verdronken. Wat doe je als het lot zo onverwachts toeslaat?
Een schouder, een knuffel, een strenge blik waar dat nodig is. Teamleider Züleyha Sahin van het Time Out Huis Plus in Nijmegen weet wat er thuis allemaal mis kan gaan. En hoe het soms - met een beetje hulp - weer goed kan komen.
Vrijwel haar hele jeugd worstelde Frederike Kossmann (24) met depressies - al kende ze dat woord toen nog niet. Over zijn ze nog niet, maar wel beter hanteerbaar. 'Ik zal altijd goed op mezelf moeten blijven letten.'
Mia (71 jaar) en Diny (76 jaar) werken al ruim tien jaar en twaalf jaar als vrijwilliger bij Voedselbank Houten. Dan kom je regelmatig mensen tegen in schrijnende omstandigheden; geen geld, geen spullen, geen eten. Eén ontmoeting zullen ze niet snel vergeten.
