Ze was een rebel op school, organiseerde al op de basisschool haar eerste demonstratie. Ze luisterde naar niemand, wist alles beter en kreeg met gemak een groep leerlingen met haar mee. Ze zakte af van havo naar ivbo (individueel voorbereidend beroepsonderwijs) en werd regelmatig geschorst. Totdat die ene vrouw op school kwam vertellen over haar werk. ‘Een jongerenwerker die met meiden werkte, meiden die zich niet begrepen voelden. Dat sprak me aan, ik voelde me ook niet begrepen. Niet door de leerkrachten, niet door mijn ouders.’

Nadia Barquioua (30) vertelt enthousiast over de omslag in haar tienerleven. Op haar zestiende besloot ze alsnog de knop om te zetten en keihard te gaan werken om haar niveau op te krikken. Ze wilde op deze manier toegelaten worden tot de mbo-opleiding voor sociaal cultureel werk. Toen dat lukte en ze na vier jaar haar diploma haalde, begon ze aan de hbo-opleiding culturele maatschappelijke vorming (CMV). Nu staat ze op het punt om een universitaire studie Grootstedelijke vraagstukken te beginnen.
‘Thuis mocht ik alles’, blikt ze terug op haar jeugd in een Marokkaans gezin. ‘We woonden in een witte buurt in Enschede. Misschien dat het idee dat Marokkaanse ouders altijd streng zijn niet klopte met mijn opvoeding. Ik voelde me wit, maar werd op de middelbare school geconfronteerd met Marokkaanse groepen. Ik werd in een groep geplaatst, terwijl ik me er niet thuisvoelde.’
Ze voelde zich een buitenstaander. Thuis was ze de middelste van zeven kinderen. ‘Ik moest opboksen tegen de oudsten, en zorgen voor de kleinsten. Het was moeilijk om mijn eigen plek te vinden in het gezin. Mijn vader bedacht dat ik apothekersassistente zou worden, wat ik absoluut niet zag zitten. Ze dachten voor mij, waar ik allergisch voor was.‘

Eigen verantwoordelijkheid
Het opgroeien tussen twee culturen, haar karakter van haantje-de-voorste willen zijn en het verhaal van de jongerenwerker op school hebben haar gebracht waar ze nu is. Sinds twee jaar werkt ze als manager van de afdeling jongerenwerk IJsselmonde bij de stichting Welzijn
Feyenoord. Ze is betrokken bij het opzetten van het project Methodiek Talenthouse, waarbij jongeren gecoacht worden hun talenten te benutten.
De methodiek sprak haar direct aan. Als jongerenwerker in de beruchte Afrikanerwijk in Rotterdam had ze gezien hoe belangrijk het is dat jongeren zélf het heft in handen nemen en verantwoordelijkheid nemen voor hun leven. De jongeren hadden geen baan, geen opleiding en deden niets anders dan rondhangen en overlast bezorgen. ‘We moesten terug naar het begin. Grenzen stellen, corrigeren. Toen pas zijn we gaan werken aan een dagbesteding, en pas veel later komt de vrijetijdsbesteding aan bod.’
Haar ervaringen in de Afrikanerwijk heeft Barquioua meegenomen naar IJsselmonde. De kern van het project Talenthouse zit in de eigen verantwoordelijkheid. Jongerenwerkers en talentcoaches zoeken jongeren op in binnen- en buitenruimtes om ze vervolgens te coachen naar een dagbesteding. Tijdens zo’n traject komen er talenten naar boven die vervolgens uitgewerkt worden. In twee voorzieningen – de zogenaamde Talenthouses – kunnen jongeren aan de slag. Het motto: ‘Kansloze jongeren bestaan niet.’

Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nr 5, mei 2011.