Bransen heeft een factsheet gemaakt om beleidmakers, hulpverleners en welzijnswerkers over een specifieke groep mantelzorgers te informeren: de mantelzorgers van mensen met een psychische aandoening. Want die zijn net even anders dan de ‘gewone’ mantelzorger, zo blijkt. Hoewel zij net als andere mantelzorgers ook emotionele steun geven, toezicht houden op medicijngebruik en het huishouden ondersteunen, zijn er elementen die juist deze groep anders maakt.
Schuldgevoel
‘Zij kampen vaak met een schuldgevoel en voelen zich soms verantwoordelijk voor het ontstaan van de aandoening. Ook is er een stigma, een psychische aandoening wil je niet aan de grote klok hangen. Dat straalt ook op jezelf af. Daarbij is een psychische ziekte weinig tastbaar en de problemen zijn niet altijd zichtbaar. Het is moeilijk om daarmee om te gaan’, legt Bransen uit. Bovendien zijn de behandeling en opname in principe alleen mogelijk wanneer de patiënt hiermee instemt. Daardoor komt er soms meer verantwoordelijkheid voor zorg bij de mantelzorger terecht dan deze wil of kan geven.
Overbelasting
Hoewel de omvang van deze groep mantelzorgers niet precies bekend is – ook zij zien zichzelf vaak niet als mantelzorger – moet de omvang aanzienlijk zijn, zo staat in de factsheet. Van de Nederlanders tussen 18-64 jaar voldeden 1,9 miljoen mensen aan de criteria voor een psychische aandoening. Ook telt het Trimbos 1,6 miljoen kinderen onder de 22 jaar die mantelzorgtaken vervullen voor ouder(s) met psychische en/of verslavingsproblemen. Deze mantelzorgers lopen meer risico op overbelasting en gezondheidsschade dan anderen, aldus de factsheet.
Taak
‘Mantelzorg is haast een verplichting geworden aangezien de reguliere zorg niet alles meer doet’, zegt Bransen. ‘Het is belangrijk om met de mantelzorger te bekijken hoe hij deze taak kan en wil invullen. Nu is de ggz-organisatie niet verplicht om zorg te dragen voor de mantelzorger. Hoewel veel organisaties wel aandacht willen geven aan de omgeving, blijkt in de praktijk de focus heel erg bij de patiënt te liggen.’
Familiebeleid
Er moet meer oog voor de familie zijn, vindt Bransen. ‘Het zou goed zijn om standaard aandacht voor de mantelzorger in de werkwijze van de ggz-organisatie op te nemen. Neem bij iedere patiënt de tijd en moeite om te kijken of alles voor de naaste familie ook goed loopt. ‘Goede professionele zorg, familiebeleid in zorginstellingen, vermindering van het stigma en maatschappelijke waardering moet helpen bij het tegengaan van overbelasting. Maar dat is niet genoeg’, stelt Bransen in de factsheet. ‘Ook het versterken van de draagkracht van mantelzorgers door ze te ondersteunen en het vergroten van kennis en vaardigheden bij de mantelzorger moet overbelasting tegengaan.’
Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.
Bron: Foto: ANP/Koen Suyk
Ook voor jou is ondersteuning en een luisterend oor beschikbaar, Roos. Je kunt bellen naar een van de familieverenigingen, speciaal voor GGZ-familie.
Je kunt bijv. bellen naar de hulplijn van Labyrint~In Perspectief 0900-2546674. Dan krijg je iemand aan de lijn die zelf GGZ-familie of -naastbetrokkene is. Ook kun je informeren of bij de zorgaanbieder een familievertrouwenspersoon werkzaam is, die je kan helpen de juiste ondersteuning te krijgen.
Sterkte!
Sanne – vrijwilliger Labyrint~IP
Beste Roos, Mocht je in Den Haag e.o. wonen: kijk voor steun/info ook eens bij het uitgebreide aanbod van Parnassia voor ggz-mantelzorgers : http://www.parnassia.nl/familiecoach. Hopelijk helpt ’t je op weg.
Dag Roos.
Vreselijk al die bezuinigingen van achter een bureau genomen. Geen idee waar je woont maar is er in de buurt een steunpunt mantelzorg? Zij kunnen vast wat voor je betekenen.
Groet en sterkte.
Ik ben zo een mantelzorger, en wel van 3 personen in mijn gezin.
Ik houd heel veel van ze,, maar het is zwaar.
Vorig jaar had ik nog TV voor een van hen.
Maar helaas, het CIZ weigerd om het weer toe te kennen. Ondanks dat ik aangeeft respijtzorg heel hard nodig heb, een weekeind in de maand maar voor 2 te zorgen gaf mij al voldoende rust om te kunnen bijtanken.
Maar ivm de bezuinigingen geen kortdurend verblijf toegekent gekregen.
Ik ben verbijsterd, en sta er echt helemaal alleen voor.
Familie “trekt het niet”, en begrijpt het niet, het is ook te zwaar………maar ik mis ze wel.
Ik mis begrip, hulp en een schouder om te…