Door Martin Zuithof – ‘Jurgens doet het

voorkomen dat de hele Marokkaanse gemeenschap niet deugt. Hoe kan dat nou als je

ziet hoeveel Marokkanen op goede plekken terechtkomen in de politiek, sport en

cultuur?’ Hossaine Boulachioukh, opbouwwerker en coördinator van

het Amsterdamse Netwerk voor Sociale Cohesie, windt zich op over “Het

Marokkanendrama”. ‘Ze generaliseert de rotte appels op straat tot alle

Marokkanen. Ze stelt de hele gemeenschap voor als een zwart bord, zonder dat ze

de witte vlekken die er ook op staan meeweegt.´ Boulachioukh vindt

dat het boek van Jurgens niets toevoegt aan publicaties als “Ieder voor zich”

van de antropoloog Frank van Gemert (1998) en “Het multiculturele drama” van

Paul Scheffer (2000). Hij organiseerde daarom een debat over het boek onder de

titel “Voorbij het Marokkanendrama”. Onheilspellende

cijfersJournaliste en filosofe Fleur Jurgens verzamelde voor haar boek de

mening van een groot aantal deskundigen over slachtoffergedrag, de afwezigheid

van ouders, de mogelijk genetische aanleg voor een criminele carrière, de

liefdeloosheid van het huwelijksleven en de softe aanpak van instanties. Deze

opvattingen combineert ze met talloze onheilspellende cijfers en feiten.

Zo heeft volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau 70 procent van de

Marokkaanse jongeren slecht geïntegreerde ouders. Van de eerste generatie

vrouwen heeft ruim 60 procent geen of nauwelijks onderwijs genoten. Zeven op de

tien jongeren verlaten het onderwijs met hooguit een vmbo-diploma, waarmee ze

geen officiële startkwalificatie hebben voor de arbeidsmarkt. Jurgens

concludeert dat alleen een harde aanpak resultaat heeft: zet in op discipline,

maak ouders aansprakelijk, houd de politie op straat en kies voor duidelijke

straffen. Mouwen opstropenFouad Sidali, media-adviseur en

oud-journalist, is wél blij met het boek. Sidali, voorzitter van het

Samenwerkingsverband Marokkanen in Nederland (SMN), vindt dat er niet genoeg

over de problemen kan worden geschreven. ‘Het boek is reden te meer om als

Marokkaanse gemeenschap wakker te worden en de mouwen op te stropen. Wat Jurgens

beschrijft, gebeurt. Iedereen kent wel voorbeelden. ‘In de grote

steden zijn het feiten: ouders die zich niet bemoeien met de school, de wijk of

de gemeenschap. Marokkanen moeten kritisch naar zichzelf kijken en niet

wegkruipen in de eigen gemeenschap om gezichtsverlies te voorkomen.´

Ook Hans Werdmölder, antropoloog en schrijver van het boek

“Marokkaanse lieverdjes”, heeft wel waardering voor Jurgens werk als journalist.

‘Ze schrijft keurig op wat haar informanten zeggen. Journalistiek gezien is dat

goed, maar als wetenschapper moet je een stap verder

zetten.’ ‘Zeker als je de publiciteit zoekt met een boek met een

beladen titel als “Het Marokkanendrama” heb je een grote verantwoordelijkheid.

Dan is het vreemd dat je je onderwerp, namelijk de jongeren en hun ouders, niet

gesproken hebt.’ Het gehele artikel is te lezen in Zorg +

Welzijn Magazine 7, juli 2007. Drie maanden na publicatie wordt het op de

website geplaatst.