‘Autisme is een ontwikkelingsstoornis en wordt veelal in de kinderjaren vastgesteld’, legt Stekelenburg, directeur van de NVA, uit. ‘Dat is het domein van de kinder- en jeugdpsychiatrie. Maar er zijn ook veel volwassenen bij wie de stoornis nog niet is vastgesteld. Als zij in de ggz terechtkomen met een depressie of een psychose en de psychiater is niet alert op autisme, dan worden zij verkeerd behandeld.’
Langdurige zorg
De behandeling van deze groep vraagt om een bijzondere manier van communiceren. Gebeurt dat niet, dan kan de patiënt agressief worden of krijgt hij het stempel ‘onbehandelbaar’, vertelt Stekelenburg. Met als gevolg dat hij onnodig in de isoleercel of langdurige zorg terechtkomt. De oorzaak van het probleem is volgens hem dat volwassenenpsychiaters te weinig kennis hebben van autisme.
Mildere variant
Matt van der Reijden bevestigd dat de kennis over autisme in de volwassenenpsychiatrie achterligt bij de kinder- en jeugdpsychiatrie. Hij is geneesheer-directeur van het Dr. Leo Kannerhuis, gespecialiseerd in de behandeling van mensen met een complexe stoornis in het autismespectrum. ‘In de jaren ’90 is pas vastgesteld dat autisme niet alleen in de ernstige variant – sterk in zichzelf gekeerd zijn en moeilijk in staat tot communiceren -, maar ook in mildere vormen voorkomt.’ In de kinder- en jeugdpsychiatrie is men daar al twintig jaar mee bezig, volgens Van der Reijden. Maar die kennis sijpelt pas sinds enkele jaren door in de volwassenenpsychiatrie.
Schizofrenie
‘De kinder- en de volwassenenpsychiatrie hebben te lang los van elkaar gestaan’, stelt Van der Reijden. ‘Autisme verdwijnt niet als je 18 wordt. Zeker in het verleden kreeg een kind met autisme op volwassen leeftijd de diagnose schizofrenie of een persoonlijkheidsstoornis. Puur omdat sommige jeugdziekten wel in de DSM voor kinderen, maar niet in die voor volwassenen stond.’
Ouders
De reden dat autisme bij kinderen eerder wordt ontdekt, heeft er ook mee te maken dat de ouders problemen dan duidelijk zien. En dat de kinderpsychiater de ouder expliciet bij informatieverzameling en diagnosestelling betrekt. Van der Reijden: Voor mensen met autisme is het zelf vaak moeilijk om in de gaten te krijgen dat het niet goed gaat. Bovendien is het patiëntenverhaal vaak rooskleurig. Ze maken een goede indruk bij de psychiater, maar het dagelijks leven kan in het echt veel moeilijker en moeizamer verlopen, en soms echt een puinhoop zijn.’
Crisis
Dat er volwassenen zijn die niet weten dat zij autistisch zijn, komt volgens Van der Reijden omdat mensen met autisme lang niet altijd hulp nodig hebben. ‘Zij leunen vaak op hun ouders of een partner. Vaak zie je dat pas een crisis ontstaat als die naasten wegvallen. Dan is het de kunst om verder te kijken dan de depressie of de psychose die optreedt.’ Daarvoor moeten volwassenenpsychiaters worden bijgeschoold en meer oog krijgen voor autisme.
Vermoeden
Minstens zo belangrijk is dat professionals bij vermoeden van autisme aan de bel trekken, vindt Van der Reijden. ‘En dat je de manier van communiceren aanpast. Bijvoorbeeld door voorzichtig te zijn met figuurlijk taalgebruik, dat begrijpen veel personen met autisme niet goed genoeg. De situatie moet overzichtelijk blijven. Dat is lastig, want op een crisisafdeling gebeuren juist veel onverwachte dingen. Allemaal aanleiding voor iemand met autisme om angstig of agressief te worden.’
Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.
Bron: Foto: Stock.xchng
er moet zeker meer aandacht komen voor autisme op volwassen leeftijd en ook zeker voor kinderen met een autistische ouder…meestal heeft de volwassene(40 jaar en ouder) van nu geen diagnose! ik weet zeker wanneer mijn moeder op tijd hulp zou hebben gekregen, ons heel veel ellende bespaart was gebleven en hadden wij meer en beter begrepen waarom alles zo ging en gaat! reken maar dat het niet makkelijk is met een autistische ouder, er mee om gaan is nog het moeilijkst, iedereen moet zich aan passen,behalve de autist zelf..hele families gaan er aan kapot!!! tenzij er de juiste hulp is…
Interessant artikel !
Vraag me echter voor de zoveelste keer af waarom de reacties in zo’n lichte letter worden afgedrukt? Mijn ogen zijn na staaroperaties wel verbeterd, maar niet optimaal.
Dus, graag een helderder letter ! (Er zullen zeker meer mensen zijn met dit probleem).
Bij voorbaat dank voor de aandacht en vriendelijke groet.
A.H.van Loen-Zoutendijk, Dronten
Een van mijn zoons (inmiddels volwassen) heeft Aspergers’. Mijn ervaring is dat tot de middelbare schoolleeftijd de psychiatrie duidelijke richtlijnen volgt en behandelplannen heeft. Zodra kinderen in de pubertijd komen en ouder worden, wordt de spoeling beduidend dunner! Ik krijg steeds meer de indruk dat de professionele hulpverlening eigenlijk geen idee heeft hoe zij jong-volwassenen en volwassenen moeten helpen en/of behandelen. Men doet maar wat. Geen wonder dat bij volwassen autisten, die pas laat de diagnose hebben gekregen de hulpverlening het laat afweten.
Ook ik als partner van een autist heb er vaak vragen bij. Mijn patrner is pas op 43 jarige leeftijd als autist bestempeld. Zelf had hij al jaren last van zijn autisme en het werd nergens gezien, niet door ouders,school,familie verenigingen. Ze vonden hem maar stil en terug getrokken. Nu hij weet dat hij een ass heeft komen de problemen pas. Waar moet hij naar toe met deze vragen. Voral de huisvesting is een groot probleem. Hij staat op straat tewijl iedereen zegt dat is niet goed voor hem, hij moet structuur en een dagritme hebben. Als je op straat moet leven kun je niet spreken van een structuur.Waar en wanneer eet je kun je slapen kun je douchen. Ja hoor ik jullie nu zeggen doe dat in de nachtopvang maar daar komt hij niet binnen. Hij is te goed omdaar te mogen verblijven. Hij gebruikt niets is helemaal clean en dan val je weer buiten de boot. Wat moet je hier in Nederland hebben om geholpen te worden. En als je nu eens niets hebt, geen huis , geen werk, geen inkomen, niet meer kunnen inschrijven in Nederland terwijl je een Nederlands Staatsburger ben. Altijd alles hebt betaald en gedaan zoals het hoorde. Weet je ik ben echt bang dat hij straks door het lint gaat en zichzelf van het leven beroofd.Maar daar zit de doorsnee hulpverlener niet mee. Dan is er alleen een lastige burger weg en dan op naar de volgende. Hij zit in het hlverleners traject pas 3 jaar en dit jaar hebben ze pas ondekt wat er met hem was, en nu verder helpen dat kunnen ze niet want dan loopt hij weer tegen regeltjes aan die zoals bij iedereen niet omgebogen of creatief gebruikt kunnen worden. En als hij dan toch zich van het leven beroofd dan ga ik met hem mee. Want wat moet ik zonder hem. Ben zelf ook heel veel kwijt geraakt en zonder hem ga ik niet verder. Hopelijk dat een hulpverlener dit leest en dan ook iets wilt ondernemen.
De overheid gaat dit probleem binnenkort voortvarend oplossen:
PDDNOS gaat verdwijnen uit de DSM4;
klaar is Kees!
Zo wordt ook het probleem van de licht verstandelijk gehandicapten opgelost:
Verdwijnt uit de AWBZ|.
Zodra een probleem geen budget meer oplevert verdwijnt het en daarmee de opgebouwde expertise.
Deze mensen worden dan weer gewoon lastige burgers, waarvoor veel geld beschikbaar komt in de vorm van gevangenissen!