Dit bepleiten Rick Kwekkeboom en Yvette Wittenberg op Sociale Vraagstukken. Kwekkeboom en Wittenberg -beiden verbonden aan het lectoraat Community Care van de Hogeschool van Amsterdam- reageren hiermee op Liesbeth Hoogendijk, directeur van Mezzo, die stelt dat mantelzorgers meer ondersteuning door de gemeente nodig hebben.
Belasting ervaren door rouw
Maar het is helemaal niet zo zwart wit, vinden de twee experts. ‘Een deel van de mantelzorgers voelt zich inderdaad zwaar belast, een veel groter deel doet dat echter niet’, stellen ze in hun betoog. Volgens hen wordt de indruk gewekt dat mensen alleen zorg en ondersteuning bieden aan zorgbehoevenden in hun omgeving omdat de professionele zorg onder druk is gezet. Maar volgens Kwekkeboom en Wittenberg is er in de meeste gevallen sprake van een warme band tussen mantelzorger en zorgbehoevende, en zorgt de een met liefde voor de ander. ‘In dergelijke situaties geef je de zorg niet zo snel uit handen aan een professional of een ander. Je wilt die zorg zelf kunnen geven, uit liefde, uit betrokkenheid, en mogelijk zelfs als onderdeel van je rouwproces.’ De belasting die mantelzorgers ervaren, kan mogelijk voor een groot deel verklaard worden uit deze rouw. ‘Want wie er uit de familie- of vriendenkring om wat voor reden dan ook zorg nodig heeft, het is meestal aanleiding voor verdriet.’
Samenwerking tussen zorgprofessionals en mantelzorgers is daarom belangrijk. Dat vraagt om een andere manier van denken. Waar kun je op letten? Je leest het hier
Juist vanwege die rouw is het volgens de twee experts niet vanzelfsprekend voor de mantelzorger om zich tot de overheid te wenden voor ondersteuning, en al helemaal niet om een beroep te doen op complimenten of waardering. ‘Iemand van wie je houdt is niet gezond, lijdt mogelijk en komt misschien wel op korte termijn te overlijden. Dát is waarmee je te kampen hebt en of je nu van de gemeente een bos bloemen krijgt of een groot geldbedrag: het zal je worst wezen’, aldus de twee experts in hun betoog.
Rol wijkverpleegkundige
Ze benadrukken dat ze hiermee niet willen zeggen dat de mantelzorgers geen ondersteuning nodig hebben. ‘Want hier is zeker behoefte aan. In de vorm van meer informatie, meer opvang, betere samenwerking en afstemming met professionals, en soms ook in de vorm van een financiële tegemoetkoming. Er is vaak wel een aanbod, maar dat aanbod bereikt de mantelzorgers niet altijd en sluit niet aan op hun wensen. Breng losstaande initiatieven samen en zorg dat sleutelfiguren als de wijkverpleegkundige dit aanbod zo vroeg mogelijk bekend maken bij mantelzorgers.’
