Door Alexandra Sweers – Eind 2010 moet iedere beroepskracht die direct of indirect met kinderen werkt, zich houden aan de meldcode geweld. In de meldcode staat hoe te handelen bij vermoedens van kindermishandeling en is bedoeld als houvast voor hulpverleners. Zinvol, vindt Jaap Doek, maar in de praktijk blijft de angst voor strafprocedures bestaan. Vooral bij school- en huisartsen

Sancties
Eén van de onderdelen van de meldcode is de afweging óf er sprake is van kindermishandeling en of er gemeld moet worden bij het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling. ‘Als een arts niet meldt wanneer dat wel zou moeten, dan zijn er sancties. Hij kan aangeklaagd worden bij het medisch tuchtcollege. En wanneer een hulpverlener echt ernstig tekort is geschoten – zoals bij de zaak-Savanna gebeurde – maakt hij zich schuldig aan een strafbaar feit.’ Ook andere hulpverleners kunnen in theorie aangeklaagd worden door ouders wanneer zij ten onrechte een melding van mishandeling doen. En dat zorgt voor een niet meldingsvriendelijke attitude, aldus Doek.

Onzekerheid
In de praktijk zal het met de strafprocedures zo’n vaart niet lopen, zegt Doek. ‘Dat zijn toch meer Amerikaanse verhalen. Maar dat betekent niet dat er geen onzekerheid is onder artsen. Ook wordt er wel geroepen dat zij hun beroepsgeheim niet mogen schenden. Maar het komt nauwelijks voor bij kindermishandeling dat artsen daarvoor worden aangeklaagd. Bovendien komt de privacy na de rechten van het kind.’

Verplicht
Beroepskrachten in Nederland hebben een wettelijk meldrecht. Met de komst van de richtlijn heeft minister Rouvoet na twintig jaar discussiëren over zelfregulering de koe bij de horens gevat, vindt Doek. ‘Er is nu een verplichtende code die aanvaard is door de beroepsgroepen. Niemand kan meer met het excuus komen dat ze niets gemeld hebben, omdat ze niet wisten hoe en waar dat moest.’

Altijd melden
Ouders hoeven zich volgens de kinderrechtendeskundige niet bang te zijn dat ze na ieder bezoek aan de huisarts meteen een melding wordt aangedaan. ‘Huisartsen of hulpverleners bij de eerste hulp kunnen heus wel zien of een gebroken been het gevolg is van een ongeval of van stokslagen.’ Hulpverleners moeten er wel voor zorgen dat ze altijd een melding doen bij het AMK, ook wanneer artsen zelf het probleem gaan aanpakken. Zo is het meldpunt op de hoogte, voor het geval er meer meldingen komen of dat de ouders van huisarts wisselen.’

Meer weten? Lees dan ook de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Daarvoor kunt u zich hier aanmelden.