Als kind moet hij naar een internaat. Voordeel daarvan is dat àlle kinderen er een handicap hebben – en hij dus niet opvalt. Problematischer is de weg door de ‘normale’ samenleving. Daar kampt hij met uitsluiting, etikettering en stigmatisering. De beschrijving daarvan maakt het boek waardevol, zeker voor werkers in zorg en welzijn. Want ook zij zijn er soms goed in om mensen te reduceren tot gevallen en diagnoses. ‘Wanneer mijn buurman achter het etiket “depressief” verdwijnt, wanneer de ander alleen nog maar als diabeet verschijnt, als weduwe of zwarte, dan is deze blikvernauwing pijnlijk, helpt zij de persoonlijkheid om zeep’, schrijft Jollien. Maar hoe wapen je je tegen de dierentuinblik van ‘de normalen’, die misplaatst medelijden en ongezonde nieuwsgierigheid tonen? Vooral niet sikkeneurig, afgunstig of wraaklustig worden. Uiteindelijk is zijn recept, hoeveel filosofen hij ook aanhaalt, terug te brengen tot twee tegeltjeswijsheden: ‘laat je niet kisten’ en ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd’. Dat lost het lijden niet op, maar maakt het leven wel lichter.

Titel:  Mens van beroep
Auteur:  Alexandre Jollien
Uitgever:  Uitgeverij Ten Have
Prijs:  € 12,95