Gemeenten gaan onder de nieuwe Participatiewet vanaf 2015 bepalen wie in aanmerking komen voor speciale voorzieningen om naar betaald werk toe geleid te worden. Het is, zo blijkt uit de analyse van Regioplan, voor gemeenten erg duur om de meer complexe arbeidsgehandicapten aan werk te helpen. Andere groepen zijn gemakkelijker te bemiddelen en zullen de gemeenten juist geld opleveren. ‘Gezien de financiële problemen waarin gemeenten verkeren, is de kans groot dat de “dure groepen” weinig ondersteuning krijgen en daardoor nauwelijks kans maken op werk via de baangaranties,’ concludeert de nieuwe koepelorganisatie Iederin, netwerk voor cliënten.
Tweede Kamer
Door de nieuwe Participatiewet zullen de arbeidskansen van veel arbeidsgehandicapten juist verslechteren, aldus Regioplan. De analyse is gemaakt in opdracht van Iederin, de nieuwe koepelorganisatie van de Landelijke Cliëntenraad en het Landelijk Platform GGz. Maandag 13 januari vinden in de Tweede Kamer hoorzittingen plaats over de Participatiewet. Daar zullen de cliëntenorganisaties de resultaten van dit onderzoek opnieuw onder de aandacht van politici brengen.
Baangaranties
Het belangrijkste middel om meer arbeidsgehandicapten aan het werk te helpen zijn de zogenaamde baangaranties. Werkgevers hebben toegezegd de komende tien jaar 125.000 arbeidsgehandicapten aan het werk te helpen. Volgens Regioplan is de kans groot is dat dit gaat mislukken. Een aanzienlijk deel van de arbeidsgehandicapten blijkt ook helemaal niet meer in aanmerking te komen voor de baangaranties. Het gaat om arbeidsgehandicapten die zelfstandig meer dan het minimumloon kunnen verdienen. In de praktijk gaat het om hoogopgeleiden, waaronder veel doven, blinden en slechtzienden en chronisch zieken.
Buiten de boot
De groepen die buiten de boot dreigen te vallen, zijn juist de meest kwetsbare mensen. Het gaat om arbeidsgehandicapten die zijn aangewezen op beschut werk – veelal mensen met een verstandelijke beperking. Of arbeidsgehandicapten met zware beperkingen die niet meer kunnen verdienen dan 50 procent van het minimumloon. Of arbeidsgehandicapten die samenwonen met een partner of bij hun ouders inwonen, vaak omdat ze veel zorg nodig hebben.
Gezien de geloofwaardigheid van vele mensen in de landelijke en plaatselijke politiek kun je niet op de beloftes bouwen die men veelal doet…maar niet nakomt en waarvan later niets van die beloftes terug te vinden is in het beleid dat men wil veranderen!
Het kan dan op korte termijn financieel voordelen opleveren voor de Staat, maar op de korte en lange termijn valt dit alles nadeliger uit voor de mensen. Zoals dat met vele beleidsveranderingen is waarbij de burgers moeten blijven opdraaien voor het voortdurende falen door de overheid…die met probleem-gevende oplossingen blijft komen. Aangezien vele mensen al jarenlang (ruim 35 jaar!!!!!) moeten betalen en bezuinigen terwijl de overheid de beloftes niet nakomt is dat al meer dan genoeg gedwongen participatie. Zelfs met de gedwongen samenredzaamheid (door inleveren van geld aan overheid die het via ‘bezuinigingen’ afneemt, en zich blijvend moeten aanpassen aan de overheidswaan v/d dag) die vele mensen in al die jaren getoond en betaald hebben lukt het de overheid niet om de problemen te verminderen of op te heffen. Mensvriendelijke oplossingen zullen de problemen doen afnemen en zorgen voor oplossingen. Maar niet zoals nu met al die mensonvriendelijke besluiten en beleidswijzigingen die men heeft gedaan en die men nog wil doen….rijkelijk gelardeerd met mooie sociale worden die u moeten doen geloven dat dit voorgestelde plan (weer) de oplossing is.