De vorige keer blogde Anneke over een goede relatie met je klanten >>


‘Do you know that you can help a hand in eliminating child labor in Petra? Unfortunately there is still a big group of children (around 400) working in Petra. These kids are day in – day out on the site, while they should be in school. Several organizations such as UNICEF and USAID launched programs to eliminate child labor in Petra and offer alternative programs to support the kids and their families instead of working in Petra. You can help eliminating child labor by not buying souvenirs & postcards or paying for a donkey ride offered by these cuties.’

Een paar dagen daarvoor was ik in Petra, Jordanië. Het was een droom die uitkwam. Sinds ik Erica Terpstra op tv zag in haar serie ‘Erica op Reis’ waarin zij Petra bezocht, staat een bezoek aan de stad op mijn droomlijst. Petra is een oude stad in Jordanië, gebouwd en bewoond door de Nabateeërs en een van de zeven wereldwonderen.

Het is warm. De tocht is lang. Petra ligt als een geheim aan het eind van een lange smalle kloof, de Siq. De Siq is twee kilometer lang. Ik wandel dwars door de hoge rotswanden waar af en toe de zon naar binnen piept. Het is bochtig. Iedere bocht roept een beetje spanning op: ben ik er al?

Aan het einde van de Siq, na de laatste bocht, gebeurt het. De rotsen wijken en voor mijn ogen ontvouwt zich een immens schouwspel. De Schatkamer toont haar grootsheid en pracht. Een prachtig gebouw gehouwen uit de rotsen. Het is zo groot en mooi dat ik mij daar aan de voeten van Petra nederig en dankbaar voel.

Dan begint de tocht door de stad. Langs tempels, paleizen, graftombes en badhuizen. Ondanks dat de stad al eeuwen verlaten is, is het er levendig en druk. Toeristen uit de hele wereld lopen er rond en ook de lokale bevolking is er massaal aanwezig. Er is handel! Dan zijn er ezels, kamelen, honden, klimgeiten, paarden en graatmagere poesjes (awww…).

Jongetjes op ezels roepen: ‘Donkey ride?’ De jongens op kamelen roepen: ‘Camel back?’ Meisjes hebben hun armen vol kettingen hangen. De allerkleinsten zitten in de bloedhete zon voor een kleedje met van de grond opgeraapte steentjes met een strikje erom. Zij zeggen niks. Ze zijn amper twee jaar.

Een jongetje komt naar mij toe. Met een stralend gezicht showt hij zijn handelswaar: ansichtkaarten van Petra. ‘One dinar ma’m.’ Ik loop door en hij loopt mee. Een schatje is het. Met zijn donkere ogen en zwarte krullen. En wat is nou één dinar? En ik koop. Hij is blij en ik ben blij.

Tot het moment dat ik het lees. Dit was dus mijn bijdrage aan kinderarbeid! Oei! Hoe naïef ben ik geweest. Deze fout had ik liever niet gemaakt.

Dan schiet er een gedachte door mijn hoofd: soms is helpen, niet helpen! Een ingewikkelde gedachte maar ik herken hem uit mijn werk als maatschappelijk werker. Soms is niets doen beter. Dat is niet altijd makkelijk want het zit toch een beetje in de genen van een hulpverlener dat je wilt helpen, dat je gelijk in de actie schiet.

Jordanië is een geweldig land met lieve mensen. Prachtige natuur, veel cultuur en lekker eten. Jordanië leeft vooral van het toerisme dus zet het ook op jouw droomlijst. En als je dan in Petra bent dan weet je nu welke fout je niet mag maken.