Vlasman pleit voor een leerlingsysteem, waarbij de net nieuwe medewerkers meer begeleiding krijgen. Zij vindt dat nieuwe en onervaren medewerkers in het diepe worden gegooid. Over haar eigen ervaringen als jeugdwerker heeft ze een roman geschreven: ‘In Alles Eenzaam’.
Eigen ervaringen
De debuutroman gaat over een jeugdzorgmedewerker die alle grenzen over gaat om haar cliënt te helpen. Vlasman baseerde het verhaal op haar eigen ervaringen bij de Jeugdreclassering. Tijdens haar werk zag Vlasman dat jonge, net afgestudeerde studenten in de moeilijkste gezinnen aan de slag moesten.
Gemakkelijk
Vlasman: ‘Na een vier jaar durende studie krijgen net afgestudeerde studenten gelijk 25 gezinnen onder hun hoede. Gezinnen waarbij mishandeling en misbruik aan de orde van de dag zijn. Er wordt veel te gemakkelijk gedacht over het werk als gezinsvoogd.’
Kern
De schrijfster pleitte in het interview op Radio 1 verder voor een versimpeling van het systeem. ‘Jeugdzorg is één bureaucratisch systeem dat totaal versnipperd is. We moeten weer terug naar een kern waar vanuit we werken.’
Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.
Bron: Radio 1
En als je dan als manager hoort van de wensen en behoeften zijn doe er dan ook wat mee. Mijn dochter werkt net een half jaar in de Jeugdzorg en werd vanaf de 1e minuut ingezet met een uitzendkracht, de lamme leidt de blinde. en als er dan met elkaar gesproken wordt verliest men veel tijd aan hoe iets gezegd wordt in plaats van wat er gezegd wordt. De aandacht richt zich steeds op innovatie, het hoeft niet anders, het moet beter. Investeren in wat je hebt is veel makkelijker dan steeds opnieuw beginnen met nieuwe aanwas omdat jongerenhulpverleners gillend weglopen omdat er niet naar hun geluisterd wordt.
Ik kom als werker op een leefgroep inderdaad veel in aanraking met erg jonge, onervaren en onzekere casemanagers. Dit vaak ook tot grote onvrede van ouders en de jongere zelf. Ik maak nu regelmatig mee dat ik als mentor van een jongere noodgedwongen lijnen uitzet en leiding neem waarmee ik taken uitvoer die feitelijk op het bordje van de casemanager zouden moeten liggen. Het hebben genoten van een opleiding is belangrijk maar de nodige levenservaring en praktijkkennis is minstens even belangrijk. Jonge casemanagers zijn m.i. vaak te jong om werk als dit zelfstandig te kunnen doen. Een junior en senior stelsel als eerder door Willeke genoemd zou mijns inziens een oplossing kunnen zijn.
Ik ben als nieuweling drie jaar geleden begonnen bij BJZ. Ik werd hier goed ingewerkt en gecoached door een ervaren gezinsvoogd. Later begreep ik dat zij dit inwerkprogramma zelf had ontworpen. Zij deed dit echter naast haar volledige caseload en kreeg hiervoor geen extra uren of waardering vanuit het management. Het inwerken was dus een soort vrijwillerswerk. Tot op heden is het nog niet anders, helaas.
Ik deel de mening van Phyllis en heb dit knelpunt ook aangegeven tijdens mijn inbreng in parlementaire vragenrondes bij de recente “verkenning van de jeugdzorg”. Het introduceren van een junior en senior stelsel binnen het welzijnswerk zou daarbij helpend kunnen zijn. De senior kan meer gebruik maken van zijn ervaringen en ondersteunend zijn aan de lijnfuncties en de junior kan meer terugvallen op de ervaring die er al is.
Helemaal mee eens. Wanneer nieuwe hulpverleners goed ingewerkt worden, kunnen zij het werk beter aan. Een hoop dingen leer je niet op de opleiding maar juist in de praktijk van je ervaren collega’s. Vraag is wat ervaren collega’s nodig hebben zodat zij blijven en hun kennis en ervaring kunnen delen met nieuwelingen. Belangrijk lijkt mij dat er geluisterd wordt naar de wensen van nieuwe en ervaren hulpverleners.