‘Muziek heeft mij geholpen. Ik heb altijd mijn oortjes in, ik doe alles met muziek. En ik schrijf al jarenlang op Instagram, over mijn auto-immuunziekte, over mijn darmziekte en ook over mijn eenzaamheid. Ik zit soms dagenlang opgesloten in mijn kamer, vanwege ernstige darmafsluitingen. De fysiotherapeut is mijn belangrijkste afleiding. Toen hij me een keer was vergeten gooide ik die tweet naar buiten. De volgende dag had ik 190 reacties. Ik bleek niet de enige jongere te zijn die eenzaam was.’
Vechtscheiding
‘Zo lang ik me kan herinneren was ik ziek, bedlegerig en zag ik vaker ziekenhuizen van binnen dan een school. We zijn ook voortdurend verhuisd, ik kon nergens vrienden houden. De vechtscheiding van mijn ouders, ik was toen 15 jaar, heeft me doen beseffen hoe eenzaam ik was. Ik zat in een rolstoel, mijn moeder moest voor me zorgen, wat niet ging, en ik kreeg het label anorexia van de hulpverlening opgeplakt. Ik ben op mijn 17de op kamers gegaan, lichamelijk ziek, maar mentaal sterk. Ik werd met mijn darmproblemen van het kastje naar de muur gestuurd.’
Afscheid
‘Mijn darmen waren niet het probleem, vond de hulpverlening, maar mijn psyche; ik had anorexia. Ik heb jarenlang geprobeerd duidelijk te maken dat ik geen anorexia had, maar darmobstructies, met allerlei aanverwante ellende. Mijn moeder kon de zorg niet aan, ik ben maandenlang van de een naar de andere kamer gegaan. In de psychiatrie wilde men mij wel opnemen, om me te laten eten. Ik was uitgemergeld, in het ziekenhuis woog ik nog maar 28 kg, in het ziekenhuis lag ik op een gegeven moment zo slecht dat mijn familie afscheid van mij moest nemen.’
Social media
‘Een jaar geleden dacht ik: “Nu doe ik het zelf”. In het ziekenhuis wilden ze niet meer met mijn darmproblemen aan de gang. Ik ging naar huis, ging zelf aan de gang met darmspoelingen en klisma’s en heb twintig flesjes drinkvoeding per dag naar binnen gewerkt. Binnen zes maanden was ik 15 kg aangekomen. Maar ik zat alleen in mijn kamer, lag op de bank tv te kijken, wist niet wie ik kon bellen en had alleen social media.’
Tweet ging viral
‘De fysiotherapeut was één keer per week mijn grootste afleiding. Toen hij me eind juli was vergeten, tweette ik in een opwelling: “Ik zit al 9 jaar alleen, ik kan niet sporten, niet werken, ik ga niet naar school. Waar vind ik een sociaal netwerk in Nijmegen?!” De tweet ging viral, mijn mailbox ontplofte, ik kreeg duizenden berichten. Ik heb op veel berichten gereageerd en er ontstonden tussen mensen gesprekken via social media.’
Neutraal terrein
‘Het heeft wel gewerkt, ik heb echt goed contact gekregen met een aantal mensen. We zien elkaar, spreken met elkaar ergens af. Dat is sowieso ook het meest veilig, op neutraal terrein, waar ook andere mensen zijn, afspreken met jouw chatmaatje. En…. ik heb gezwommen met een van mijn vrienden, héérlijk! Sinds ik een stoma heb, kom ik niet meer in het zwembad. En ik ben met een vriendin naar mijn droomband in de Ziggo Dome geweest.’
Jong en eenzaam
‘Ik vind het belangrijk dat hulpverleners wéten dat jongeren eenzaam kunnen zijn en dat die jongeren zich daar niet gauw over uitspreken. Ik heb bij verschillende instellingen aangeklopt, bijvoorbeeld om een maatje te vinden die me kon begeleiden. Er was niemand, in de hulpverlening denken ze dat alleen ouderen eenzaam zijn. Er zijn wel trainingen voor jongeren, bijvoorbeeld om sociale vaardigheden aan te leren, maar die moet je wel weten te vinden.’
#Maatjegezocht
‘Ik heb zelf via Join-Us het meldpunt voor eenzame jongeren mogen lanceren: www.eenzamejongeren.com Het idee is om met de reacties op het meldpunt per gemeente duidelijk te maken hoeveel jongeren er in hun regio hulp nodig hebben om contacten te leggen. Verder heb ik begin augustus twee hashtags bedacht: #eenzamejongeren en #maatjegezocht. Daar komen echt duidzenden reacties op. Die tweede hashtag dient ervoor om jongeren met elkaar in contact te brengen middels leeftijd en woonplaats. #Maatjegezocht ging direct viral en werd een trending topic. Hier zijn al veel mooie ontmoetingen uit ontstaan, zelfs een paar relaties.’
