De zinsnede in het artikel :
” en gaat kijken naar wat er in verschillende periode precies onder geweld werd verstaan en wat in die tijd wel of niet toelaatbaar was.”
is extra grievend voor als je geweld in de jeugdzorg hebt meegemaakt. Want die vraag stel je ook niet als het om seksueel misbruik gaat, en alsof als het zou mogen de gevolgen en ernst dan ineens minder is. Zouden we ook spreken over de tweede wereldoorlog als het ging om geweld, dat je het moest zien in het kader van die tijd?
Dit extra grievende zinnetje is een trap na voor slachtoffers van geweld, alsof de commissie de Winter een excuus zou zoeken voor langdurig en systematisch geweld en dat willen rechtvaardigen met : ach we vonden het toch met zijn allen goed”( vanuit religie, vanuit het idee dat geweld goed wat tegen kinderen en wreedheden van een kind wel een kerel zouden maken. De commissie zou zich moeten schamen voor dit aspect, waarmee je slachtoffers eigenlijk zegt: tja eigenlijk eigen schuld je bent gewoon in de verkeerde tij klein geweest, was je jaren later geboren, dan was het niet toelaatbaar. En waar wil de commissie de grens leggen? Wie bepaalt dan hoeveel geweld in die tijd ” acceptabel ” was tegen kinderen? Was de grens twee slagen En hoe hard, en met hoeveel haat gepaard gaande? En hoe meet je psychisch geweld? Bij seksueel misbruik is men duidelijk, gewoon NOOIT. En dat oprekken van de grenzen en daarmee willen overschrijden van grenzen van slachtoffers. Je kan merken dat dhr Mischa de Winter zelf nooit extreem mishandeld is, anders had hij wel anders gedacht. De basis zou horen zijn dat een kind nooit geslagen mag worden of gepijnigd en ook niet psychisch. Want Dhr Mischa de Winter begeeft zich nog meer op hellend vlak. Want stel dat ineen tijd het normaal was om kinderen gewoon volledig in elkaar te slaan en erna te laten creperen, uit te schelden en als een beest achter te laten. Dan zou Dhr. De Winter zeggen, ” Ach in het ligt van die tijd, hoeven we niets te erkennen, ze zoeken het maar uit.” Beschaving gaat verder dan grenzen van de tijd, je kan je nu ook niet meer beroepen op de Griekse periode dat seksueel misbruik gewoon is, en we zeggen ook niet dat de Jodenvervolging wel toelaatbaar was in het licht van de Tweede Wereldoorlog. Als slachtoffer van langdurig en systematisch geweld in de jeugdzorg gebaseerd op ” discipline bijbrengen als enige doel van ‘ opvoeding'” wil ik dhr Mischa de Winter erop wijzen dat je hier als slachtoffer- zij het dan dat je nog niet eens erkend bent als slachtoffer na zoveel tientallen jaren-extra gekwetst wordt. Wordt het spannend of geweld wat je meemaakte en de gevolgen dagelijks van draagt ineens door de Commissie de Winter als toelaatbaar wordt gezien? Hier zien we weer het meten met twee maten als het gaat tussen seksueel misbruik en alle andere vormen van kindermishandeling. Ik mag hopen dat de Commissie alle geweld tegen kinderen veroordeeld en niet zich laf verschuilt ” toen was geweld heel gewoon, dus wat maakt het uit voor slachtoffers van dat geweld?” Groet, Tim

Grappig een onderzoek naar de opvoedkundige tik. Zelf ben ik er  nooit slechter van geworden. Werkte wel sneller.
Daar waar echt harde klappen werden gegeven zijn niet te weerleggen en behoren in de categorie mishandeling te blijven.
Nu is de wetgeving doorgeslagen. Als werkende met jeugd heb ik hier ook mee te maken gehad. Ondanks deze wetgeving heb ik waar nodig een tikje gegeven. werkte goed en de jongeren in kwestie moet hier nu nog omlachen…weet je nog..