Adimka Uzozie deed het onderzoek samen met haar collega Diana Neijboer, ook werkzaam bij Stichting Alexander (instituut voor jeugdparticipatie en participatief jongerenonderzoek), Kirti Zeijlmans en Elly Singer, onderzoeker ontwikkelingspsychologie en pedagogiek aan de Universiteit van Amsterdam. Belangrijke vragen waren: hoe verloopt het elkaar leren kennen tijdens een pleegzorgtraject en hoe wordt omgegaan met heftige emoties? Hoe ondersteunen pleegzorgwerkers het pleegkind en pleeggezin in de eerste periode na de plaatsing? Naast pleegouders, pleegkinderen (van 7 tot en met 13 jaar) en eigen kinderen van pleegouders werden ook vragen voorgelegd aan pleegzorgwerkers.

Waarom zijn jullie dit onderzoek gestart?
‘Stichting Alexander en de UvA hebben voorheen al veel onderzoek gedaan op het gebied van pleegzorg. Elly had nog een aantal ongepubliceerde gegevens liggen die veel potentie hadden. Zo kwam naar voren dat er in een pleegzorgtraject heftige emoties spelen. Opmerkelijk is dat daar weinig over gesproken wordt met de pleegkinderen zelf en vooral ook met de eigen kinderen van pleegouders.’

Waarom is er zo weinig onderzoek gedaan naar deze twee groepen?
‘In vele gevallen zit er een soort van beschermingsdrang achter. Er wordt al snel gezegd: “Jeetje, kun je met zulke jonge kinderen wel over zo’n moeilijke thema’s praten?” Sommige onderzoekers zijn bang om het wenproces te verstoren of het kind te belasten. Dat bijt een beetje, vind ik, met het recht van kinderen om betrokken te worden bij thema’s die hen direct aangaan.’

Hoe weet je dat kinderen inderdaad niet belast raken door de deelname aan zo’n onderzoek?
‘Als je een kind niets vraag, belast je het ook. We hebben veel positieve reacties gekregen. De meeste kinderen vonden het ontzettend fijn om hun verhaal te vertellen. Ik vind dat uit dit onderzoek blijkt dat het heel goed mogelijk is om met jonge kinderen over dit soort thema’s te praten.’

Lees meer in Zorg + Welzijn Magazine van juni 2013