De methadonverstrekking in Rotterdam anno 2011 verloopt inmiddels wel anders. ‘De luiken zijn dicht en de deur is open’, vertelt Van Boxel. ‘De tap heeft plaatsgemaakt voor een koffietafel.’ Per dag komen zo’n tweehonderd heroïneverslaafden hun methadon halen in het gebouw in Rotterdam-Noord. Het uitgangspunt is dat de verslaafde met het methadongebruik minder onder druk staat om heroïne te gebruiken, en zo beter een gestructureerd bestaan kan opbouwen. Zo heeft methadonverstrekking ook als doel om de criminaliteit als gevolg van de verslaving te voorkomen.

Popelen
‘We willen niet alleen methadon verstrekken, maar ook contact maken met de verslaafde’, zegt Van Boxel. Verslaafden staan niet altijd te popelen om een hulptraject. Het is dus belangrijk dat je hen op de juiste manier bejegent, zegt de teammanager. ‘In de gebruikersruimte kunnen we veel eerder klachten signaleren. Ook medische, zodat we er bijvoorbeeld een dokter naar kunnen laten kijken.’ De hulpverleners nemen de tijd om het vertrouwen te winnen, maar na drie maanden wordt wel gevraagd of een verslaafde bereid is om hulp aan te nemen op het gebied van wonen, begeleiding en dagbesteding.

Poli op Pootjes
Ook voor verslaafden die al een redelijke structuur in hun leven hebben, zijn er bepaalde methadonprogramma’s. ‘We hebben een avondprogramma, zodat mensen die werken ook dan hun methadon kunnen ophalen.’ Daarnaast is er de “Poli op Pootjes”. Een verpleegkundige gaat samen met een collega bij de mensen thuis langs om methadon voor een hele week af te geven. Zo kunnen ze ook in de gaten houden of het thuis allemaal goed gaat.’

Niet netjes
‘Het mooiste van dit werk is om het contact waardevol te maken. Sommige patiënten ken ik al twintig jaar. Tegen hen kan ik dingen zeggen die ze van niemand anders accepteren. Soms zie je dat professionals meteen vragen of iemand in de prostitutie werkt. Omdat je verslaafd bent, is het risico daarop groter. Maar zo’n vraag blijft behoorlijk stigmatiserend en niet netjes’, benadrukt Van Boxel.

Grenzen
‘Veel verslaafden zeggen in het begin: “Oké, ik gebruik, maar ik ga nooit spuiten of mezelf prostitueren”. Maar als je verslaafd bent, dan verschuif je je grenzen steeds een beetje. Eenmaal er overheen kun je niet meer terug. Ik vind het interessant om iemand in een hulptraject te krijgen, ook al wordt die persoon misschien niet helemaal clean.’

Bouman GGZ is een van de oudste Nederlandse instellingen die zorg verleent aan mensen met verslavingsziekten en andere psychische ziekten. In 2010 bestond de organisatie 100 jaar. De aanpak kenmerkt zich door een combinatie van medisch-psychiatrische, psychologische en sociale zorg.