Een warm lentebriesje door het haar en het geluid van

kabbelend water geeft een rustgevend gevoel. Hier, aan de rand van het

Lauwersmeer ligt het Kollumeroord. In dit grote natuurgebied wil de vorig jaar

opgerichte stichting Tom’s Resort na de zomer haar plan realiseren om ernstig

zieke kinderen, maar ook hun ouders, een onbezorgde tijd te geven. ‘Alles mag,

niets moet’, is het motto. In het natuurgebied draait het allemaal om wat de

ouders en kinderen willen. Zij bepalen zelf wat ze willen doen. Tom’s Resort en

samenwerkingspartner YMCA Kollumeroord – dat drie jaar geleden werd opgericht –

ondersteunt hen daarbij. Zo zijn er in het gebied talloze activiteiten te doen,

zoals boogschieten, zeilen, wandelen en abseilen. In het YMCA werken twaalf

opgeleide instructeurs die de jongeren begeleiden bij de buitenactiviteiten. ‘We

hebben geen hightech-programma en geen videospelletjes. Bij ons is het: ‘hier

heb je een stuk touw en maak maar een vlot’.’

Tom’s resort is vernoemd naar de zoon van Jacques van den Berg, één van

de oprichters. Zoon Tom leed aan leukemie. Van den Berg was werkzaam als

ontwerper en vormgever tijdens de bouw van het Kollumeroord. Hierdoor is hij

vaak met zijn zoon in Kollumeroord geweest. Toen Tom overleed, besloot Van den

Berg om, samen met zijn huidige vrouw Sylvie van Rooyen, Tom’s resort op te

richten. Met zijn plannen ging hij naar Pieter Wagemakers, projectmedewerker

YMCA Kollumeroord. Deze hoefde er niet lang over na te denken om het terrein ter

beschikking te stellen. ‘Toen het mis ging met Tom hebben we meteen gezegd: ‘we

gaan ervoor’.’

Zelf kiezen

In het restaurant op het terrein neemt Wagemakers een slok van zijn

koffie. De plek heeft iets weg van een nonchalant strandcafé waardoor het lijkt

alsof het alleen maar voor jongeren is. Maar de witte piano tussen het

bruingekleurde interieur spreekt dit tegen. Wagemakers vertelt dat kinderen en

volwassen, die sommige activiteiten eng vinden, ook binnen in één van de zeven

beschikbare huisjes spelletjes kunnen doen. ‘Ik hoor heel vaak van bezorgde

ouders dat hun kind niet in een klimtoren kan terwijl het kind dit wel wil,’

aldus Wagemakers. Een kind heeft in zo’n geval geen mogelijkheid om zelf te

kiezen, omdat het besluit al voor hem wordt genomen. ‘En dat willen wij niet. We

stellen dus de ouders gerust door ze mee te laten kijken of mee te laten doen

met de begeleiders en hun kind.’ Van den Berg: ‘Waarom zou een gehandicapt kind

ergens snel genoegen mee moeten nemen? Als je het woord gehandicapt zegt, stop

je al iemand in een hokje. Hij is ziek, zegt dan de omgeving.’ Toch kunnen soms

niet alle wensen van een kind gehonoreerd worden. ‘In het YMCA was een jongen

die niet tegen bacteriën kon. Samen bedachten we de oplossing dat hij beter in

een kamer kon verblijven in plaats van in een tent. Zo is er altijd wel een

afgeleide van iets te vinden.’

Jacques van de Berg wil kinderen tijdens hun verblijf in Tom’s Resort

‘persoonlijk laten groeien en de psyche versterken’. ‘De psyche van de mens kan

bepalend zijn voor een genezingsproces,’ zegt hij. ‘Als iemand zich goed voelt

heeft die persoon ook meer energie om iets te ondernemen dan iemand die zich

slecht voelt. Ieder kind groeit op zijn eigen manier en kiest zijn eigen weg.

Zeker in de periode van ziekte heeft een kind behoefte aan vrijheid en een

klankbord die losstaat van de familie maar wel de zaken begrijpt. Met andere

woorden: Tom’s Resort is de plek waar het kind weer kind wordt’

Geneeswijzen

Het oord leeft van giften, fondsen en sponsors. Zo is de klimtoren door

een school gebouwd en door een bank gesponsord. Ouders hoeven meestal niets te

betalen omdat ze een beroep kunnen doen op de AWBZ. Maar af en toe komt het toch

voor dat ouders een eigen bijdrage leveren. ‘Het gaat om ongeveer 22 euro per

dag en nacht,’ zegt Wagemakers. Met iemand die voor langere tijd in het

Kollumeroord wil verblijven, worden duidelijke afspraken gemaakt. ‘We kijken

eerst of het wel kan. Iemand die met de medicatie zit of aan een nierdialyse

moet kan niet zo lang blijven.’ In Nederland geldt dat mensen niet buiten een

ziekenhuis om behandeld mogen worden. Van den Berg: ‘We mogen alleen een

pleister plakken.’

Wel kunnen bezoekers gebruik maken van alternatieve geneeswijzen als ze

dat willen. Van Rooyen verzorgt de activiteiten met betrekking tot de – zoals

zij het noemt – additionele geneeswijzen. ‘Dit houdt in dat iedereen de

mogelijkheid krijgt om kennis te maken met andere geneeswijzen.’ Dit gebeurt met

behulp van therapeuten op homeopathisch gebied, voedingssupplementen en

kruidenextracten. ‘Maar het is niet de bedoeling dat het ziekenhuis erbuiten

wordt gelaten. De geneeswijzen zijn juist een aanvulling op de medicatie van het

ziekenhuis.’ Van den Berg: ‘Voor een gebroken been heb ik niks aan homeopathie,

dan zal ik toch echt naar het ziekenhuis moeten.’ Er zijn drie therapeuten en er

worden presentaties gehouden met artsen en patiënten die zo’n alternatieve

behandeling hebben gedaan. Bezoekers kunnen op deze manier een weloverwogen

keuze maken.

Op weg naar een van de zeven groengeverfde huizen, die in het natuurgebied

staan, knarst het grind onder de schoenen. De ingangen zijn goed toegankelijk

voor mensen in een rolstoel. De houten gebouwen zijn verdeeld in een eetzaal,

keukenzaal, restaurant, een grote zaal voor de binnenactiviteiten en een paar

slaaphuizen. De zalen moeten zelf door de jongeren en volwassenen worden

schoongemaakt. ‘In het YMCA zitten er wel eens varkentjes tussen’, zegt

Wagemakers met een kwinkslag. ‘We adviseren sommigen ook eens om te gaan

douchen.’ Elk huis heeft een aparte naam. In het huis met het bordje

‘vlinderbalg’ zitten vergaderzalen. Een vleugje schoonmaakmiddel achtervolgt

elke voetstap. Een stuk of acht computers staan netjes op een houten desk.

Jongeren leren in deze ruimte om te gaan met internet. Wanneer jongeren zich in

de zomer aanmelden voor een verblijf in het Kollumeroord, wordt er in die

tussentijd al contact gemaakt. Een begeleider gaat alvast e-mailen met een

jongere zodat ze elkaar een beetje leren kennen. Thuisblijvende ouders kunnen

met behulp van een webcamera zien wat hun kinderen die dag hebben gedaan.

In de grote zaal staan allemaal tafels die een langwerpig vierkant

vormen. Bezoekers die daar voor de eerste keer komen, kijken hun ogen uit als ze

een blik werpen naar het plafond. Er hangen touwen die gebruikt worden voor

bijvoorbeeld het tikspel apenkooitje terwijl beneden mensen aan het eten zijn.

‘Ze hoeven niet bang te zijn dat er iemand naar beneden dondert want de mensen

boven hen zitten vast aan een touw en er is een begeleider’, zegt Wagemakers

lachend.

Persoonlijke groei

Mappa Mondo, het gezinsvervangende huis van het Nederlandse Rode Kruis,

toont overeenkomsten met Tom’s Resort. Het verschil is dat Mappa Mondo zich

alleen op kinderen richt. Ouders komen daar alleen op bezoek. ‘Bij ons geldt dat

men er even tussenuit gaat en weer anders terugkomt,’ laat Van den Berg weten.

Persoonlijke groei staat bovenaan. ‘Door kennismaking met additionele

geneeswijzen biedt Tom’s Resort de ouder en kind een kans om na te denken over

mogelijkheden om de kwaliteit van het leven te verbeteren. Ook al is het maar

één kind die ik kan helpen en laten groeien in zijn of haar proces, dan heb ik

al een goed gevoel. Wij willen de kinderen laten leven, door onze ervaringen

door te geven aan anderen.’

Tom’s Resort wil van start gaan met een groep van tien kinderen en hun

ouders. Van Rooyen: ‘Ze kunnen een midweek in het Kollumeroord doorbrengen. We

willen eerst zien hoe dat gaat, daarna willen we de groepen uitbreiden.’ Nu is

het buiten in de frisse lucht nog het stil. Van de vijf in het oog springende

boten maakt niemand gebruik. Lachende kinderen en vrolijke ouders zijn nu

nergens te bekennen. Het drukke seizoen van het YMCA gaat over een paar weken

van start. Van den Berg is ervan overtuigd dat er in de toekomst nog meer

plezierige plekken komen voor kinderen en volwassenen. ‘De tijd zal het

leren.’/Elvira Grabus