Door Patrick Pouw – Het is een beetje alsof je als acteur na het winnen van een Oscar moet bedelen om nieuwe filmrollen, zeggen de winnaars van de Parels van Integratie. Ze werden in drie opeenvolgende jaren beschouwd als het beste wat Nederland te bieden had op het gebied van integratie. Maar na het winnen van die prijs hebben ze de grootste moeite de prijswinnende projecten draaiende te houden. En waarom gebeurt er zo weinig met de door hen opgebouwde expertise?

Subsidie
Nee, echt veel is ze er niet mee opgeschoten, zegt Annelies Jansen, die in 2006 met het Zaanse project ‘Aanpak huiselijk geweld in allochtone kring’ in de prijzen viel.
‘Nou ja, door de prijs kon de gemeente in ieder geval niet om ons heen. We kregen een ton subsidie voor de komende twee jaar. En het ministerie gaf een subsidie van 50.000 euro om huiselijk geweld ook onder mannen bespreekbaar te maken. Maar die subsidies zijn lang niet toereikend om echt te investeren in de problemen van de doelgroep. Die subsidies stoppen dit jaar, en we moeten weer keihard knokken om onze projecten draaiende te houden.’

Afgeslankt
Heel herkenbaar, zeggen ze in Utrecht en Leiden, waar in 2005 en 2007 Parels van Integratie in de wacht werden gesleept. ‘Thuis in de bieb’ was in 2005 de eerste prijswinnaar. Het Leidse project voor allochtone tienermeiden werd door de jury uitbundig geprezen. Er was veel lof voor het initiatief waarmee een moeilijk bereikbare groep werd bereikt: in de veilige setting van de bibliotheek kregen tientallen allochtone meisjes de kans elkaar te ontmoeten, te studeren en te discussiëren. Het project richtte zich op kansen en niet alleen op problemen. Het voorbeeldgedrag van de meiden die aan het project meededen, zou een positief effect hebben op de wijk en op andere jongeren.

Drie jaar na het winnen van de prijs loopt het project nog steeds. Maar wel in afgeslankte vorm, zegt projectcoördinator Fatiha Afaajjay. ‘Na de prijs kregen we het moeilijk. Vlak nadat we werden gekozen tot Parel van Integratie is de burgemeester langs geweest. Hij was heel enthousiast, maar dat heeft ons geen extra geld opgeleverd. De bibliotheek verdeelt het subsidiegeld dat van de gemeente binnenkomt, maar de prijs heeft er niet voor gezorgd dat wij meer subsidie kregen.’

‘We kunnen nu minder activiteiten bieden door een gebrek aan subsidie. In 2005 hadden we twee keer in de maand activiteiten, nu is dat nog maar een keer per maand. De groep is ook kleiner geworden. Drie jaar geleden hadden we veertig meiden en nog eens zestien op de wachtlijst, nu hebben we dertig meiden en een wachtlijst van minder dan tien.’

Korte termijn
Ook de laatste prijswinnaar, het Utrechtse ‘Van binnen naar buiten’, moet alle zeilen bijzetten om ook in de toekomst het project draaiende te houden.

‘Iedereen ziet het belang van het project, maar het blijft schrapen om geld,’ zegt Ans Klein Geltink van de gemeente Utrecht. ‘We zijn een jaar lang bezig, het loopt net een beetje, maar het blijft leuren om überhaupt door te kunnen gaan. Ons project is relatief gezien duur, omdat het veel mensuren kost. Raadsleden zijn op bezoek geweest, en waren heel positief. Maar ook zij moeten keuzes maken. Vaak zie je dan dat gekozen wordt voor de korte termijn, andere problemen en andere projecten krijgen ineens prioriteit – ook omdat vanuit Den Haag steeds andere prioriteiten worden gesteld.’

U kunt het hele artikel lezen in Zorg + Welzijn Magazine nummer 5, mei 2008