Volgens de zeven organisaties – CG-raad, CSO, LOC, Mezzo, NPCF, PerSaldo en LPGGZ – kan er veel slimmer worden bezuinigd op de AWBZ dan de ambtelijke werkgroep over langdurige zorg aan het demissionaire kabinet voorstelt. Dan dient wel de eigen regie van de cliënt centraal te staan. Ook moet de indicatiestelling centraal worden uitgevoerd, aldus de organisaties. Bovendien kan een zorgcoöperatie de budgetten van cliënten beheren en zorg collectief inkopen. De keuze voor het persoonlijk zorgbudget, vereenvoudiging van de uitvoeringsstructuur en scheiden van wonen en zorg levert volgens de cliëntenorganisaties op jaarbasis een besparing op van 2,1 miljard.
Bezuinigen
Ad Poppelaars, directeur van de Chronisch zieken en Gehandicaptenraad (CG-raad), stelt dat de modellen van de ambtelijke werkgroepen niet tot echte oplossingen leiden. De werkgroepen zien vier scenario’s voor een houdbare AWBZ: simpelweg bezuinigen binnen de bestaande structuur, overdracht van de AWBZ naar verzekeraars of gemeenten, of meer regie voor de patiënt.
Besparingen
Poppelaars: ‘Het Centraal Planbureau heeft berekend dat bij een gedeeltelijke overdracht van de AWBZ naar de zorgverzekeraars geen besparingen te verwachten zijn. Ook krijgen de verzekeraars de risicoverevening van de kosten voor verschillende groepen patiënten niet voor elkaar. Daardoor zouden ze wel eens verschil kunnen maken in de behandeling van de verschillende groepen.’
Gemeenten
Ook de overdracht van onderdelen van de AWBZ naar gemeenten zien de cliëntenorganisaties op dit moment niet zitten. Poppelaars stelt dat in sommige gemeenten middelen voor de Wmo ook voor andere doeleinden zijn gebruikt, of dat er simpelweg te weinig middelen waren. ‘De resultaten van de Wmo worden in het recente evaluatierapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau veel te positief voorgesteld. De democratische controle in gemeenteraden stelt in de praktijk weinig voor. En het compensatiebeginsel komt niet echt uit de verf. Gemeenten verschillen bovendien sterk in de uitvoering. In Zweden, waar de Wmo ook bij gemeenten is ondergebracht, blijkt de uitvoering heel erg afhankelijk van de conjunctuur.’
Vangnet
De cliëntenorganisaties pleiten daarom ook voor een model waarbij de sturing van de AWBZ ligt bij een nieuwe ‘patiëntenzorgcoöperatie’. Poppelaars: ‘Deze door de cliëntenbeweging bestuurde organisatie neemt de regie over de AWBZ van de zorgkantoren over. Als mensen zelf een zorgbudget krijgen, kunnen ze met behulp van deze organisatie zorg op maat regelen. Voor mensen die hiertoe niet in staat zijn, vormt de coöperatie een vangnet. Daarnaast komt er een onafhankelijk, niet gebureaucratiseerd indicatie-instituut dat de rol van het Centrum indicatiestelling zorg krijgt.’
Wantrouwen
Aan het wantrouwen over de prestaties van zorgaanbieders moet een einde komen. Dat kan door toepassing van het principe high trust, high penalty, stelt Poppelaars. ‘Het georganiseerde wantrouwen over calculerende zorgaanbieders is doorgeschoten. Dat heeft tot veel bureaucratie geleid. Het toezicht kan zich ook beperken tot controles door de inspectie. In principe zijn zorgaanbieders gewoon te vertrouwen.’
Link: Patiëntenbeweging komt met gezamenlijk plan voor hervorming langdurige zorg
Lees ook: Martin Vermeer (NPCF): ‘Deel zorgpremie moet naar patiëntenorganisatie’ en Aad Koster (Actiz) over een houdbare AWBZ: ‘Meer ondersteuning, minder zorg’
Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.
Bron: Foto: CG-raad
Beste Joze,
Ik heb geenszins de behoefte om voor uw dochter te komen zorgen aangezien dat mijn verantwoordelijkheid niet is. Klinkt wellicht erg hard, maar daar draait het in principe wel om in deze hele discussie.
Daarbij heb ik genoeg aan de zorg voor mijn eigen kinderen maar doe dat ten 1e met liefde en ten 2e uit het besef dat ik zelf voor mijn kinderen heb gekozen , inclusief de eventuele onvolkomenheden agv ziek en zeer. Zonder daarbij overigens uw situatie te willen bagatelliseren of met die van mij te willen vergelijken.
Het gaat mij in deze hele discussie niet zozeer om óf en in welke mate er zorg nodig zal zijn in specifieke situaties als die van uw dochter, maar meer de vanzelfsprekendheid waarmee er wordt gesteld dat zorgvragers en zorgverleners zelf zouden moeten kunnen beslissen over de gewenste en/of benodigde zorginzet bij zichzelf, hun kinderen of cliënten.
Een veelal gewenste (al dan niet noodzakelijke) zorginzet die bekostigd moet worden uit gemeenschap middelen.
En u hebt gelijk als u stelt dat criminelen niet te vergelijken zijn met chronisch zieken of gehandicapten; dat is idd een boude vergelijking, waarvoor mijn excuses.
U hebt zonder meer een punt als u stelt dat criminelen over het algemeen volledig zelf verantwoordelijk zijn voor hetgeen hen overkomt en zieken of gehandicapten of hun primiare verzorgers (ook in het algemeen gesteld) de aandoeningen en daarmee samenhangende beperkingen niet hebben gekozen of hebben kunnen voorzien.
Er zijn echter zeker wel overeenkomsten waar te nemen en dat is o.a. de mate van primaire verantwoordelijkheid die enerzijds criminelen dragen voor hun gedrag en anderzijds zorg behoeftigen dan wel hun ouders/mantelzorgers voor het ontstaan van een zorg behoefte en de vraag inzake de mate waarin de gemeenschap daar aan bij dient te dragen.
Boris,
Ziek zijn,ziek worden is wel heel wat anders dan gevangenen die veroordeeld worden.
Deze veroordeling heb je zelf in de hand.
Dit is geen vergelijking.
Chronisch zieken worden veroordeeld door mensen en overheid, maar daar kies je niet voor.
Als je nu gewoon naar je werk gaat en kunt en je geen criminele dingen uitvreet dan kom je niet met straf in aanraking.
Ziek zijn is een straf waar je meestal niets aan kunt doen. Je mist een gen in je bloed en je bent levenslang ziek en afhankelijk van hulp.
Daar kies je niet voor.
Zou je een week mee willen draaien en zorgen voor onze dochter???
Het nationaal collectief van zorgclaimers heeft een notitie gepresenteerd waarin men een gemeenschappelijke visie op het beheersbaar maken van de zorgkosten heeft verwoordt.
Onder de titel ‘Eigen regie maakt de zorg beter voor minder geld’ levert men een lang pleidooi voor minder regels voor zorgvragers om in de vermeende zorgbehoefte te kunnen voorzien. Meer vertrouwen in zorgaanbieders en meer verantwoordelijkheid en keuzevrijheid voor zorgvragers en/of belangenbehartigers en daarbij minder bureaucratie zou een kostenbesparing opleveren van 2,1 miljard.
Vanzelfsprekend wordt er in de notitie zelf niet gerept over mogelijke eigen primaire verantwoordelijkheid van eenieder voor het eigen welzijn, welbevinden en gezondheid.
Niets over de vraagstelling of een zorgclaim wel op reële gronden plaatsvindt.
Laten we wel wezen; de onafhankelijke en objectieve indicatiestelling door o.a. in 1e instantie de Rio’s en later het CIZ is niet ingevoerd omdat de zorgaanbieders en zorgclaimers zo zorgvuldig met AWBZ gelden om konden gaan.
Nu valt er veel te zeggen over de wijze van indicatiestelling op zich en of dit in huidige vorm bij een inefficiënt orgaan als het CIZ neergelegd zou moeten worden; het is natuurlijk van de zotte om juist degenen die het meeste belang hebben bij een zo hoog mogelijke zorgindicatie te laten bepalen wat er nodig is aan zorg of hulp.
Met de insteek om de regie bij de zorgclaimer i.c. zorgaanbieder neer te leggen en daarmee dus ook méér vraaggericht te werk te gaan wordt volledig voorbijgegaan aan voorliggende discussie items, zoals het principe van dat de betaler eigenlijk meer zou moeten kunnen bepalen aangaande vragen als wát er eigenlijk onder een zorgbehoefte zou moeten worden verstaan en wat we met ons allen bij willen dragen aan de , al dan niet vermeende, zorgbehoefte van een ander.
Eigen verantwoordelijkheid, resultaatverplichting, zelfredzaamheid en anticiperen op mogelijke (zorg) afhankelijkheid zijn aspecten die primair mee gewogen zouden moeten worden in de bepaling of en in welke mate er zorg vanuit gemeenschapsmiddelen zou moeten worden ingezet.
En pas als dat goed is ingebed en ingekaderd zou er eens nagedacht kunnen gaan worden over eigen regievoering bij zorgvragers en zorgverleners. De besparingen die dat voorafgaande traject op zullen leveren zullen vele malen hoger liggen dan de vermeende € 2,1 miljard. Los nog maar van de vraag of er überhaupt bespaard zal gaan worden als zorgvragers en zorgverleners zelf kunnen gaan bepalen wat goed voor ze is van andermans geld.
We gaan tenslotte ook niet aan veroordeelden vragen welk straf ze zelf het beste lijkt te passen.
Het nationaal collectief van zorgclaimers heeft een notitie gepresenteerd waarin men een gemeenschappelijke visie op het beheersbaar maken van de zorgkosten heeft verwoordt.
Onder de titel ‘Eigen regie maakt de zorg beter voor minder geld’ levert men een lang pleidooi voor minder regels voor zorgvragers om in de vermeende zorgbehoefte te kunnen voorzien. Meer vertrouwen in zorgaanbieders en meer verantwoordelijkheid en keuzevrijheid voor zorgvragers en/of belangenbehartigers en daarbij minder bureaucratie zou een kostenbesparing opleveren van 2,1 miljard.
Vanzelfsprekend wordt er in de notitie zelf niet gerept over mogelijke eigen primaire verantwoordelijkheid van eenieder voor het eigen welzijn, welbevinden en gezondheid.
Niets over de vraagstelling of een zorgclaim wel op reële gronden plaatsvindt.
Laten we wel wezen; de onafhankelijke en objectieve indicatiestelling door o.a. in 1e instantie de Rio’s en later het CIZ is niet ingevoerd omdat de zorgaanbieders en zorgclaimers zo zorgvuldig met AWBZ gelden om konden gaan.
Nu valt er veel te zeggen over de wijze van indicatiestelling op zich en of dit in huidige vorm bij een inefficiënt orgaan als het CIZ neergelegd zou moeten worden; het is natuurlijk van de zotte om juist degenen die het meeste belang hebben bij een zo hoog mogelijke zorgindicatie te laten bepalen wat er nodig is aan zorg of hulp.
Met de insteek om de regie bij de zorgclaimer i.c. zorgaanbieder neer te leggen en daarmee dus ook méér vraaggericht te werk te gaan wordt volledig voorbijgegaan aan voorliggende discussie items, zoals het principe van dat de betaler eigenlijk meer zou moeten kunnen bepalen aangaande vragen als wát er eigenlijk onder een zorgbehoefte zou moeten worden verstaan en wat we met ons allen bij willen dragen aan de , al dan niet vermeende, zorgbehoefte van een ander.
Eigen verantwoordelijkheid, resultaatverplichting, zelfredzaamheid en anticiperen op mogelijke (zorg) afhankelijkheid zijn aspecten die primair mee gewogen zouden moeten worden in de bepaling of en in welke mate er zorg vanuit gemeenschapsmiddelen zou moeten worden ingezet.
En pas als dat goed is ingebed en ingekaderd zou er eens nagedacht kunnen gaan worden over eigen regievoering bij zorgvragers en zorgverleners. De besparingen die dat voorafgaande traject op zullen leveren zullen vele malen hoger liggen dan de vermeende € 2,1 miljard. Los nog maar van de vraag of er überhaupt bespaard zal gaan worden als zorgvragers en zorgverleners zelf kunnen gaan bepalen wat goed voor ze is van andermans geld.
We gaan tenslotte ook niet aan veroordeelden vragen welk straf ze zelf het beste lijkt te passen.
Eigen regie van client is een goed idee mits je hiermee niet een soort PGB creeert die erg fraude gevoelig is. Indicatie weg halen bij CIZ die zeer slecht functioneert, is een goed idee. Overheveling van AWBZ naar zorgverzekeraars en/of gemeenten is ook een goede stap. Maar nogmaals het financiele beheer moet niet in de handen van clienten komen. dan gaat het echt mis en schiet het zijn doel voorbij.
Ik zou eerder pleiten voor meer toezicht en controle over doelmatige en verantwoorde gebruik van PGB budgetten. Daarmee kunnen we ook heel wat besparen.
Het zou goed zijn, wanneer mensen/gezinnen vaker een Eigen Kracht Conferentie krijgen aangeboden. Op die manier krijgen mensen écht zelf de regie in handen, worden ze geholpen om het grootste deel (80%) op te lossen met behulp van hun eigen netwerk en bepalen zij zelf welke aanvullende zorg nodig is.