Door Dominique Elshout – Het doopjurkje was familiebezit. Haar moeder was erin gedoopt, haar kinderen, zijzelf, de kinderen van haar broer, zowat iedereen van de familie Beijen. Wat je noemt een jurkje met een geschiedenis, dus Hilde Beijen (49) nam het mee naar een van de bijeenkomsten onder de noemer ‘multiculturele levensverhalen’ in Hengelo. Het jurkje maakte de tongen los.
Twaalf mensen
Eenvoud is het kenmerk van de bijeenkomsten in Hengelo. Nodig mensen met een verschillende culturele achtergrond uit om persoonlijke verhalen met elkaar uit te wisselen en het onderling begrip zal toenemen. Scala zocht toenadering tot de Stichting Welzijn Ouderen Hengelo, om samen de pilot op te zetten. Een gezamenlijke projectgroep tilde het initiatief van de grond. Zo kwamen in 2005 voor het eerst twaalf mensen bij elkaar, mannen en vrouwen, met vier verschillende etnische achtergronden, onder leiding van Meryam Sümer, zelf van Syrisch-orthodoxe afkomst. ‘We hebben de mensen geworven in de wijk Hengelose Es, een van de meest multiculturele buurten in Hengelo’, vertelt Sümer. Het werven ging via sleutelfiguren in de buurt, persoonlijke contacten en via andere organisaties dan Scala die ook in de wijk actief zijn. ‘We hadden een hoge opkomst en moesten mensen weigeren. Met meer dan twaalf deelnemers loopt het niet. Dan voelen mensen zich niet meer op hun gemak’, is de ervaring van de gespreksleidster. Na een introductiebijeenkomst waarin Sümer omstandig de bedoelingen uiteenzette en potentiële deelnemers nog eens konden bekijken of ze wel wilden meedoen, liep het project van een leien dakje. ‘Mensen moeten echt zelf willen. Ze moeten persoonlijke verhalen willen vertellen en geraakt worden door de verhalen van anderen.’ Gaandeweg de negen bijeenkomsten, één per week, merkte Sümer dat er een band begon te ontstaan tussen de deelnemers. ‘Halverwege spraken mensen al af dat ze bij elkaar op de koffie zouden gaan. Op deze manier draagt het project bij aan de cohesie in de wijk. Het doel is ook dat er langdurige contacten uit voortkomen.’
Thema’s
Om enige richting aan de gesprekken te geven, introduceerde Sümer elke bijeenkomst een thema. Onderwijs, opvoeding, de verschillen tussen jongens en meisjes, het werkzame leven, het huwelijk, geboorte. ‘Over zijn geboorte kan iedereen vrij praten. Mensen vertelden hun eigen geschiedenissen.’ Zo ook Hilde Beijen, met het doopjurkje. ‘Je hoort dan ook mooie verhalen terug van de anderen. Bij voorbeeld dat er in Syrië en Turkije niet altijd luiers zijn, en dat baby’s dan in het zand worden gelegd. Kunnen ze daar hun behoefte doen. Grappig.’
Het hele artikel is te lezen in Zorg + Welzijn Magazine 1, januari 2008
