Simone (32) begeleidde een jonge vrouw met zware hersenschade naar zelfstandig wonen – het resultaat van een intensieve en geduldige aanpak. Simone is ambulant begeleider van mensen met niet-aangeboren hersenletsel bij Professionals in NAH. Luister via je favoriete podcastapp – zoals Apple Podcasts of Spotify – of hier:

Het verhaal liever lezen? We hebben het interview voor je samengevat:

‘De eerste keer dat ik de cliënt zie, is bij haar thuis. Ze woont met haar ouders en twee zussen. Ze is heel schuchter, een ineengedoken klein muisje. Ze is dan 25 en maar twee jaar jonger dan ik, maar het voelt alsof er vijftien jaar verschil tussen ons zit. Het is moeilijk om contact met haar te krijgen, ze reageert amper op vragen. Ik vind het meteen heel spannend om haar te begeleiden.

Op zichzelf wonen

Haar ouders zijn dol op hun dochter en willen het beste voor haar. Daarom lijkt het ze goed wanneer ze op zichzelf gaat wonen. En ik denk dan meteen: dat wordt een behoorlijke uitdaging. Ze is behalve onzeker ook erg vergeetachtig. Als we de week erna samen gaan wandelen, probeer ik haar gerust te stellen: dat we het in haar eigen tempo gaan doen. Ik spreek met haar af dat we gewoon eens gaan kijken waar zij terecht kan.

Geheugenverlies

We zien elkaar vaker en krijgen langzaamaan een band. Ze kijkt me steeds meer aan en is telkens enthousiaster om mij te zien. Ze voelt als een klein zusje. Ik heb een zwak voor haar, omdat ik denk: je kunt meer dan je zelf vermoedt. Bij haar ouders doet ze namelijk ook veel thuis, zoals koken, schoonmaken. Ze voelt zich heel verantwoordelijk. En natuurlijk denk ik ook weleens: kan ze wel zelfstandig wonen vanwege haar geheugenverlies? Maar uiteindelijk denk ik toch: als we de juiste randvoorwaarden creëren, moet het kunnen.

Wachtlijst

Samen vinden we een organisatie in Amsterdam met woningen voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel, waar hulpverleners een oogje in het zeil houden. Ze vindt het heel eng om er samen met mij op bezoek te gaan, maar uiteindelijk is ze enthousiast en komt ze op de wachtlijst. Ze heeft meteen al ideeën voor de inrichting, een goed teken.

Onzekerheid

De cliënt wordt in de periode daarna best ongeduldig, en ikzelf ook. Het duurt lang. Pas na een jaar of drie komt er een woning beschikbaar en opnieuw komt haar onzekerheid naar boven. Ze heeft dan echt wel mijn steun nodig: je gaat het gewoon dóén. Na een half jaar woont ze er zeven dagen in de week en het gaat hartstikke goed. Ik ben zo trots dat het haar is gelukt. Deze casus bevestigt voor mij dat je veel kunt bereiken als je iemand maar blijft stimuleren en de tijd neemt. Dat zou ik meer cliënten gunnen.’