In Kippenvel interviewt journalist Maarten Dallinga zorg- en hulpverleners over een kippenvelmoment in hun carrière. Luister onderaan deze pagina naar de podcast. Luisteren biedt de beste ervaring. Toch liever lezen? We hebben het interview voor je samengevat:
‘Ik werd gebeld door een gemeente, die al 30.000 euro had geïnvesteerd in een inwoonster die niet wilde werken en in de bijstand zat. Niets lukte. De gemeente had eigenlijk alles geprobeerd vanuit dwang: je moet solliciteren, je moet een cursus volgen. Maar echt luisteren deed de gemeente niet; waarom zit deze mevrouw eigenlijk thuis?
Het verzoek was om in gesprek te gaan met deze vrouw en de kwestie te onderzoeken. Ik kwam bij haar thuis en zag meteen het verdriet in haar ogen. Ze bekeek me eerst met argusogen, zo van: daar heb je weer zo’n hulpverlener. Dus investeerde ik veel in de relatie. Deze mevrouw moest zich veilig voelen bij mij. En in het vierde gesprek brak zij voor mijn ogen.
Twee zoons verloren
Ze zei: ‘Wat er werkelijk achter zit is dat ik twee zoons ben verloren in Nederland en ik dat nog niet heb verwerkt.’ Niemand wist dat, ze voelde zich eerder niet veilig genoeg om het te vertellen. En ze zei: ‘Ik kom van Curaçao, mijn moeder woont daar nog en is heel erg ziek. Ik wil er als oudste dochter graag naartoe om haar te verzorgen, maar ik heb geen geld.’ Ontzettend verdrietig en ik dacht: hier moeten we wat mee. Dat leek mij ook in het belang van de gemeente, want ik zag het niet gebeuren dat deze mevrouw nog zou gaan werken.
Ik had natuurlijk wel met ‘het systeem’ te maken. Ik ben toen met de gemeente in gesprek gegaan en in overleg besloot ik om een trajectplan te schrijven voor 5.500 euro aan persoonlijke begeleiding. Van dat geld wilde ik dan alles regelen voor mevrouw: een ticket naar de Antillen, een scheepscontainer voor haar spullen, noem maar op… De gemeente ging akkoord.
Kippenvelmoment
Nadat de vrouw de container had verzegeld, vloog ze mij om de nek. Ze was zo blij: ‘Ik ben de gelukkigste vrouw van de wereld. Dat was een kippenvelmoment. Een week later ging ze naar Curaçao, waar ze werd opgevangen door haar familie. Er was een onderkomen geregeld en een voorlopig inkomen.
Denk out of the box: wat is 5.500 euro ten opzichte van wat je als gemeente anders nog meer aan deze inwoonster kwijt was geweest? Het heeft te maken met lef. En je moet mazzel hebben met wie je tegenkomt, dan kun je dingen regelen.’
