In Kippenvel interviewt journalist Maarten Dallinga zorg- en hulpverleners over een kippenvelmoment in hun carrière. Luisteren biedt de beste ervaring. Toch liever lezen? We hebben het interview voor je samengevat:
Sjef van der Klein (30), ContourdeTwern in Tilburg: ‘Ik krijg een bezorgd telefoontje van de intern begeleider van de basisschool in de wijk waar ik actief ben als sociaal werker: er stond een vrouw huilend aan haar bureau. De moeder heeft geen inkomen en allerlei andere problemen. De intern begeleider vraagt of ik polshoogte zou willen nemen en dat doe ik. Ik hoor meteen dat het urgentie heeft.
De vrouw en ik kennen elkaar nog helemaal niet. “Hier ben ik dan”, zeg ik, en ik vraag wat er aan de hand is. Ik laat haar vertellen, vraag door en het verhaal wordt steeds groter. Behalve dat ze geen inkomen heeft, woont ze formeel ook niet in de woning waar ze woont. Ze is bovendien chronisch ziek, maar al heel lang niet naar een huisarts geweest en gebruikt geen medicatie – wat in haar geval wél echt nodig is.
Er gaan honderd dingen door mijn hoofd. Ik denk: uitkering, woningbouw, huisarts… Ik zeg dat ik bij haar blijf en haar ga helpen. Op kantoor prioriteer ik wat voor haar het belangrijkste is op dat moment. Ik bel een huisarts met wie ik veel samenwerk en die zegt: zorg maar dat ze hier om drie uur vanmiddag is. Wauw, wat bijzonder, denk ik dan. Gelukkig verwijst de huisarts haar meteen door naar het ziekenhuis voor controle. Mooi, denk ik, die is binnen.
Dan het inkomen. Hoe moet dat nou? Hoe kan ze haar kind – dan een jaar of acht – opvoeden zonder geld? Dat Nederlands niet haar moedertaal is, bemoeilijkt het aanvragen van een uitkering. Dan bedenk ik me dat een wijkteammedewerker dezelfde taal spreekt. Ik bel haar en ze is bereid tijd vrij te maken om te tolken bij een gesprek met iemand die inhoudelijk veel over uitkeringen weet. Er gaan steeds meer balletjes rollen en ik sta er steeds minder alleen voor.
Uiteindelijk krijgt de vrouw een uitkering en in de tussentijd bel ik een paar bewoners met de vraag of zij willen helpen. Binnen twee dagen staan er vijf Action-tassen klaar met spullen voor moeder en kind. Als ik de spullen bij ze langsbreng, zijn ze ontzettend dankbaar.
Dat deze vrouw mij in vertrouwen nam en zoveel professionals en omwonenden te hulp schoten, bezorgt mij kippenvel. Het is zoveel makkelijker om aan de zijlijn te blijven staan. Mijn rol was om als een soort regisseur de juiste mensen erbij te zoeken. Ik ken veel mensen, investeer in relaties en weet wie ik op welk moment kan bellen. Het gaat om onderlinge waardering; dan maak je extra meters. Alleen, de afloop van deze casus: die zag ik niet aankomen…’
