Per jaar doen zich ongeveer zeven dodingen voor die gevolgd worden door zelfdoding, volgens de promovenda. Het aantal gevallen is volgens haar min of meer constant. Liem vindt ‘doding-zelfdoding’ een betere naam voor het verschijnsel dan de term familie- of gezinsdrama. Elk sterfgeval in een familie kan een drama worden genoemd, zegt ze.

Drie typen
Liem onderscheidt drie typen dodingen-zelfdodingen: bij de eerste variant maakt de dader een eind aan zijn eigen leven als reactie op het doden van andere slachtoffers (vaak de (ex)partner en/of kinderen). De dader heeft zijn slachtoffers gedood omdat hij vindt dat ze medeschuldig zijn aan de moeilijke situatie waarin ze verkeren. Vaak houden ze hun partner verantwoordelijk voor de relatieproblemen die er waren. Hij (meestal gaat het om mannen) doodt daarna zichzelf omdat hij zich schuldig voelt, schaamt of herenigd wil worden met zijn slachtoffers.

Band
Type twee neemt zijn slachtoffers met zich mee de dood in, omdat hij hoopt de band met hen te kunnen voortzetten. Type drie ziet in het doodmaken van zijn slachtoffers en zichzelf de enige oplossing voor de problemen waarin het gezin verkeert. Volgens Liem kan type drie tot zijn daad komen door bijvoorbeeld een echtscheiding of werkloosheid.

Alert
De criminologe vindt dat hulpverleners of bijvoorbeeld de politie alert moeten zijn op zelfmoord als de verdachte van moord op zijn kinderen of ex-vrouw is gearresteerd. De dader wil volgens haar immers herenigd worden met zijn slachtoffers.

Relaties
Hulpverleners moeten bij mensen die ervaring hebben met zelfdoding, hun relaties met bijvoorbeeld hun kinderen, familie en partner goed in de gaten houden. Zeker als die relaties vergaande signalen van afhankelijk vertonen.

Meer nieuws in uw inbox? hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.

Bron: ANP/ foto: ANP Erald van der Aa