Als ze met pensioen zou gaan, wilde ze graag iets terugdoen voor de maatschappij. Jarenlang zat die gedachte in haar hoofd. Maar dat die wens al zou uitkomen op haar veertigste, verraste haar enorm. Want toen Sylvia Hasper (50) tien jaar geleden aan de slag ging als projectleider in het speciaal onderwijs werd ze al snel gegrepen door de doelgroep: scholieren met een autisme spectrum stoornis.‘De eerlijkheid, oprechtheid en puurheid raken me enorm.’

Als arbeids- en organisatiepsycholoog werkte ze jarenlang in bedrijven en organisaties van diverse pluimage. Van een broodbakkerij tot de veevoederindustrie, van een reisorganisatie tot een bakstenenbedrijf. Totdat ze in 2001 als leek het onderwijsveld betrad; daar heeft ze na tien jaar nog geen genoeg van. ‘Ik werkte overal korte periodes en had ook hier bedacht dat ik een jaar of drie zou blijven. Maar voor het eerst heeft mijn werk me geraakt. Sterker, ik ben hier nog lang niet klaar.’

Ze begon haar werk in dienst van de Wegbereiders, een organisatie die namens het ministerie van OCW destijds de leerlinggebonden financiering begeleidde. Een nieuw werkveld waar Hasper nog helemaal geen kaas van had gegeten. ‘In de vacature werd gevraagd naar iemand die bergen werk kon verzetten. Dat sprak me helemaal aan’, lacht ze. Ze raakte betrokken bij de komst van de ambulant begeleider in het onderwijs, de samenwerking tussen kinderdagcentra en het speciaal onderwijs en het onderwijs in justitiële jeugdinrichtingen.

Nu houdt ze zich als projectleider alweer acht jaar bezig met het Landelijk Netwerk Autisme (LNA), eveneens een opdracht van het ministerie. Omdat er in het onderwijsveld te weinig kennis over autisme bestond, moest er aan kennisbevordering gedaan worden. Het LNA is dan ook niet alleen een netwerk met 250 leden, maar ook een kenniscentrum met 86 regionale expertisecentra. Hasper leidt de organisatie in haar eentje.

Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nr 6, juni 2011.