Psychiatrische patiënten met een ernstige stoornis én een verslavingsprobleem worden in Noord-Holland Noord met succes thuis behandeld. Ook als de patiënt in een crisis verkeert, neemt het wijkteam de zorg thuis over. Gevolg is dat de duurdere klinische opnames dalen en de patiënt in zijn eigen omgeving sneller herstelt.
Transmuraal
Ggz Noord-Holland Noord heeft de Univé Paludanusprijs gewonnen met het project “Beter worden doe je thuis”. Het idee is dat klinische opnames van ernstig psychiatrische patiënten zoveel mogelijk worden vermeden. De patiënt krijgt ambulante hulp thuis, ook in crisissituaties. Wijkteam en klinische staf werken samen – ook buiten kantoortijden – om patiënten in een crisis hulp te bieden. Een klinisch verpleegkundige zoekt buiten kantoortijd de cliënt thuis op. Klinisch personeel werkt met het wijkteam in een transmuraal team.
Eigen omgeving
Volgens Henk Hut, manager cluster Intensieve Zorg bij GGZ Noord-Holland-Noord, verbetert deze werkwijze de zorg voor deze zware groep psychiatrische patiënten aanzienlijk: ‘Mensen kunnen in hun eigen omgeving zelfstandig blijven wonen. Het wijkteam is verantwoordelijk voor de hulp en bespreekt met de familie en de cliënt, op elk gewenst moment, welke hulp verleend wordt. Wij bemiddelen bijvoorbeeld ook patiënten naar werkgevers en geven aan beide partijen training en coaching op de werkplek zelf.’
Minder bedden
Een wijkteam van deskundige hulpverleners werkt in een regio voor 160 tot 200 patiënten. De samenwerking tussen ambulante en klinische hulpverlening leidt tot kortere opnames in de kliniek, aldus Henk Hut. ‘Met minder bedden draaien we meer opnames, omdat de doorlooptijd korter is. Ook bij klinische opnames is daardoor meer persoonlijke hulp mogelijk, waardoor mensen sneller herstellen. En heel belangrijk: de lijn van dwang en drang gaat omlaag.’
Verantwoordelijk
Maar deze werkwijze vergt ook veel van de werkers: een heel nieuw organisatieproces van samenwerken en afstemmen. ‘Dat vergt tijd,’ schetst Hut. ‘Niet alleen moeten de hulpverleners op elkaar ingesteld zijn en goed samenwerken. Ook in de kliniek willen we dat patiënten, ook in crisissituaties, zelf verantwoordelijk zijn voor het dagelijks reilen en zeilen. Dat betekent dat verpleegkundigen afspraken met patiënten maken en een manier moeten zoeken dat ze zich er aan houden. Dat gaat met horten en stoten. We zijn niet in anderhalf jaar klaar.’
Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.
Bron: foto: ANP Lex van Lieshout
Dit artikel roept bij mij een aantal vragen op waar ik graag antwoord op zou willen krijgen:
1. Hoe ziet de verantwoordelijkheid van het wijkteam voor de hulp eruit? Verlenen ze zelf ook praktische hulp of zien ze er alleen op toe dat dat door anderen wordt verleend?
2. Zijn de praktische hulpgevers mantelzorgers?
3. Hoe worden de mantelzorgers dan ondersteund (wanneer mogen ze er even op uit?)
4. Voor wie is de pyschiatrische opnames in de kliniek dan nog bestemd? Voor de gematigde zieken zonder verslaving?
5. Op welke manier is onderzoek gedaan naar de effecten van de deze manier van werken? En wat is de uitslag ervan?
ik vergat nog te melden dat we geen priveklinieken meer nodig hebben. Geen tweedeling meer. Uw flat,huis,kamertje of bank in het park is binnenkort uw eigen prive-kliniek.
pgbtje erop. personeel geregeld. niemand meer op de wachtlijst. Het is geregeld! We gaan gewoon weer over op de orde van de dag. Zet de tap van afspraken maar open.
Kortom. de zorgverlening heeft de laatste 10 jr liggen slapen! We krijgen marktwerking en men wordt wakker. De arme ziel die het niet red, maar we maken nog afspraken, met deze vernieuwende superrrrtop-zorg is dan beter af in top-zorg. Maarrrrr de bedden reductie is gehaald!!
Tot over 5 jaar, spreken we weer.