Mariëlle van Bussel – ‘Weet je nog hoe de eigenaresse van café ’t Mandje een rood lampje op de bar aanknipte als de politie binnenkwam?’ ‘‘Inderdaad, dan werd er gecontroleerd of er homo’s binnen waren. Als het lampje brandde, wist iedereen dat hij moest opletten.’
Ze weten het nog goed: ’t Mandje op de Amsterdamse Zeedijk was het eerste café waar homoseksuelen hun geaardheid niet hoefden te verbergen. ‘Daar kon een man gewoon met een man dansen’, zegt Rick Mus. Het gaat over de jaren ’50 tot ’70. Ieder heeft wel een anekdote over het uitgaansleven in die tijd. Er wordt gegrinnikt, blikken van herkenning.

Drie mannen en twee vrouwen zitten rond de tafel op de vierde verdieping van woonzorgcentrum D’Oude Raaij. Allen zeventigplus, en homoseksueel. Uitgezonderd Hennie Terlien, die haar twee homoseksuele broers in de oorlog heeft verloren, en op deze manier het verleden wil verwerken en haar betrokkenheid wil tonen. Sommige aanwezigen wonen in het woonzorgcentrum, anderen een paar straten verderop.

Er ligt een persje op tafel, daarop een boerenbont servies, tegen de muur een oude kast met jaren ’60 snuisterijen. Er is koffie, thee en taart. De huiselijke sfeer doet denken aan decennia geleden, precies wat de begeleider van deze roze reminiscentiegroep beoogt. Reminiscentie gaat ten slotte over vroeger, herinneringen ophalen, het herbeleven van het levensverhaal.

Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nummer 12, december 2009.