Door Ellen van der Loo – Je volgt een opleiding en vervolgens blijkt dat er bij je werkgever geen vacature is of komt. Maar ook bij andere werkgevers kun je niet terecht, want de visie op organisaties is veranderd en overal verdwijnen functies. Hanneke Ikking heeft het aan den lijve ondervonden.

Veranderde visie
‘Het was het gevolg van grote veranderingen binnen de zorg. Instellingen fuseerden en de visie op de manier waarop medewerkers het beste konden worden ingezet, was gewijzigd. Dat was een landelijke beweging binnen de thuiszorg en de verpleging. Die onrust zie je nu weer, de geschiedenis herhaalt zich’, zegt Ikking.

Afspraken
Een verschil met vroeger: intussen is iedereen zich bewust van de noodzaak om medewerkers voor de zorg te behouden. Daarom is het van belang om mensen carrièreperspectief te geven. Ikking is in dat opzicht hoopvol gestemd: ‘Men zegt dat de afstand tussen werkvloer en management te groot is, dat mensen niet kunnen doorgroeien. Maar gelukkig zijn er nu afspraken gemaakt tussen V&VN en de werkgevers over de scholing van werknemers. Die wordt nu vaker aangeboden, met name aan verzorgenden die zich zodoende verder kunnen specialiseren. De scholingsbudgetten zijn verruimd.’

Dus het komt allemaal wel goed? Dat gaat Ikking te ver: ‘Ik denk dat er goede afspraken zijn gemaakt. Maar het komt wel op de uitwerking daarvan in de praktijk aan. Die baart mij nog wel zorgen.’

Geld
Ikking benadrukt dat zij wel begrip heeft voor personeelsproblemen van zorginstellingen. ‘Die hebben het niet makkelijk op dit moment, met alle opgelegde veranderingen en het gebrek aan middelen. Dan is het ook heel moeilijk om werknemers te behouden. ‘Den Haag’ gaat er nu van uit dat zorg te duur is. Het lijkt wel of het financiele aspect het enige is dat telt, kwaliteit lijkt achteraan te lopen. En als je mensen voor de zorg wilt behouden, dan moet je ze iets bieden en daarvoor geld beschikbaar stellen. Het is een kwestie van prioriteiten stellen.’

Vaste baan
Hanneke Ikking heeft een gevarieerde carrière in de zorg achter de rug. Zij begon als verpleegkundige A, specialiseeerde zich en werd vervolgens verpleegkundige in de wijk, als invalskracht. Om in aanmerking te kunnen komen voor een vaste baan volgde ze de opleiding Maatschappelijke gezondheidszorg. Maar het was alleen op voorspraak van haar collega’s dat ze die vaste baan ook daadwerkelijk kreeg.

Opleiding
Na tien jaar wilde ze zich verder ontwikkelen in de zorginhoudelijke richting en koos voor de voortgezette opleiding Verpleegkundig specialist. Toen zij na twee jaar klaar was, had haar toenmalige werkgever geen plaats voor haar. Niet lang daarna werden overal in de sector deze functies opgeheven. De visie op het vak en de organisatie was veranderd en voor verpleegkundig specialisten was geen plaats meer.
Ikking accepteerde, eigenlijk tegen beter weten in, een leidinggevende functie bij de OsiraGroep, een instelling voor verpleging, verzorging, thuiszorg en lichamelijk gehandicapten. Dat was geen succes, maar zij kon overstappen naar de beleidsmatige kant. Nu is zij vooral verantwoordelijk voor de zorginhoudelijke inbreng in het team van kwaliteitsadviseurs.