Instabiele periode
Mijn zus is haar achterna gereisd, naar Amerika, en later naar Suriname. Zij zocht een connectie en antwoorden op alle waaromvragen. Ik heb die nieuwsgierigheid en behoefte nooit gehad. Mijn moeder hoefde zich tegenover mij niet te verantwoorden. Ik ga ervan uit dat het nooit haar bedoeling is geweest om me te kwetsen, en zo voelde ik het ook.
Op mijn veertigste was ik in Suriname en heb ik haar opgezocht. Ze bleef maar huilen en vertellen hoe schuldig ze zich voelde. Maar dat hoefde voor mij helemaal niet. Ik nam haar niks kwalijk en ik was niet boos. Het was goed zo: ik had inmiddels mijn eigen weg gevonden.’
En had je contact met je vader?
‘Rond mijn 25e heb ik hem voor het eerst ontmoet. Mijn zus had hem gezocht. Het was emotioneel: ik heb zijn handen vastgehouden en goed naar hem gekeken. Onze fysieke gelijkenissen waren duidelijk zichtbaar. Ik zag hoe ik er op latere leeftijd uit zou gaan zien. Dat was voor mij genoeg. Ik hoefde niet meer contact. Wat zou dat mij brengen? Alleen maar teleurstelling – dat heb ik bij mijn zus gezien.’
‘Ik ben zelf naar de kinderbescherming gestapt’
‘Ik had die periode voor mezelf echt afgesloten en de overtuiging: ik moet het zelf rooien. Daar was ik heel stellig en koppig in.’
Hoe ben je uit die schulden en van de drank afgekomen?
‘Door op de blaren te zitten en heel hard te werken.’ Ook daar zocht Sergio geen hulp bij, maar dan ineens schiet hem iets te binnen: er is toch professionele hulp geweest. Zo’n vijftien jaar geleden, nadat de relatie met de moeder van zijn oudste zoon Marius (nu 19) op de klippen liep. ‘We hebben toen wekelijks bij een relatietherapeut op de bank gezeten.’
‘Mijn pleegmoeder heeft me een stabiele basis gegeven’
Natuurlijk heb ik me toen afgevraagd: Doe ik hetzelfde als mijn ouders? Herhaal ik patronen? Maar ik ben totaal anders dan mijn ouders. Ik ben nooit weggegaan uit Marius’ leven. Ik ben er, en altijd geweest ook. En dat geldt ook voor mijn tweeling (nu 9). Ook van hun moeder ben ik gescheiden, maar ik heb ze de helft van de week.’
Voorouders
De afgelopen drie jaar overleden kort na elkaar eerst Mien, vervolgens Sergio’s zus (aan een hersenbloeding) en zijn moeder. Het hakte erin. ‘Zeker het overlijden van mijn zus; daarmee verloor ik de enige persoon die mij altijd heeft gekend, die mijn keuzes kende en me begreep.’ Het zette ook iets in gang dat tien jaar eerder al was begonnen met de nalatenschap van een groot stuk land (5 hectare) in Suriname. Sergio: ‘In 1863 heeft de familie van mijn vader zichzelf vrijgekocht uit de slavernij én samen met tien families een groot stuk land gekocht. Het was hun manier om goed voor de toekomst van hun nageslacht te zorgen. Een deel van dat land, 5 hectare, is van mij: het land van Onverwagt.’
Het maakte hem nieuwsgierig naar het verhaal van zijn voorouders. En dat werd nog versterkt door het overlijden van zijn moeder. ‘Eerst was er dat stuk land en vervolgens vloog ik voor de crematie van mijn moeder naar Suriname om alles te regelen. Toen trof ik daar een groottante die ik helemaal niet kende. Ook dat was onverwacht. Daarmee had ik twee lijnen om uit te zoeken: de lijn van mijn vader, die afstamt van Afrikanen, en de lijn van mijn moeder, die afstamt van Portugese Joden.’
Maarten Wierenga (46),
Maarten is sinds een jaar of vijftien een goede vriend: ‘Sergio en ik zijn allebei wel praters en mensen die over zichzelf en het leven nadenken en kritisch naar zichzelf durven kijken. Op dat vlak klikken we heel erg. Ik ken Sergio als iemand die heel open is. Maar over zijn jeugd hebben we het niet vaak gehad.
Het verhaal van z’n moeder, het kindertehuis en het pleeggezin kwam bij mij pas binnen toen ik zijn eerste boek: De liefde volgens Sergio, las. Het is ook al veertig jaar geleden hè?’ En het is volgens mij voor hem ook wel echt, zoals ook in dit interview naar voren komt: “Dat is gebeurd. Punt. Ik heb die beslissing gemaakt en verder.” Dat snap ik ook wel, al is het voor mij ook moeilijk voor te stellen, omdat ik zelf een volstrekt andere jeugd, in een heel stabiel gezin, heb gehad.
In de huidige tijd is stoerzijn vaak belangrijker dan je zelf blootgeven. Maar Sergio is niet zo. Hij is een heel lieve man en een heel lieve vriend. Als er iets gebeurt in mijn leven, kan ik altijd bij hem terecht. En vice versa.’
