Zelf heeft ze een heerlijke jeugd gehad. ‘Ik kom uit het Gooi, uit een heel warm gezin. Mijn vader was altijd thuis. Hij had een eigen bedrijf. Ik heb een superjeugd gehad met heel veel vakanties. Van mijn ouders mocht ik alles uitproberen, van piano tot ballet. Het is belangrijk dat je ergens goed in bent, een talent hebt. Je maakt nieuwe vriendjes, bent trots op jezelf en hebt een doel. Ik vind het belangrijk dat kinderen die thuis hun talenten niet kunnen ontwikkelen, hier wel die kans krijgen.’

Modeacademie
Als sociaal werker heeft ze een ongebruikelijke achtergrond: ze werd eerst etaleur en vervolgens deed ze een jaar Modeacademie. ‘Toen heb ik een jaar in winkels gewerkt om na te denken wat ik eigenlijk wilde. Ik wilde pedagogiek studeren omdat ik heel graag met kinderen wilde werken. Bij een voorlichtingsdag op het hbo kwam ik per ongeluk bij voorlichting over de opleiding Culturele Maatschappelijke Vorming terecht. Daar leer je heel erg je creativiteit in te zetten om kinderen en mensen uit de buurt te helpen.’

Die combinatie van creativiteit en kinderwerk was een schot in de roos. ‘Tijdens mijn eerste stage gaf ik tekenles aan Marokkaanse kinderen. Daar kwamen twee passies samen: kinderwerk en creativiteit. Mijn tweede stage was bij De Taartrovers. Die maakten samen met kinderen animatiefilmpjes en hadden een heel klein kinderbioscoopje op de Nieuwmarkt. We hebben op theaterfestival De Parade gewerkt en op filmfestivals. Je kon ons ook inhuren voor kinderfeestjes. Ik ben er drie jaar gebleven. Mijn hart ligt gewoon bij kinderen. Ik kan het verder niet uitleggen.’

Filmles
Na haar studie werkte Leen op een naschoolse opvang in Amsterdam-Zuid. Via een interne sollicitatie kwam ze bij het kinderwerk in De Pijp terecht. Daar houdt ze zich bezig met talentontwikkeling en preventiewerk. Als talentmakelaar jeugd slaat ze een brug tussen school, ouders en kinderen. ‘Ik plaats kinderen op cursussen die goed voor ze zijn. Een jongetje dat te goed is voor de computerles, kan mooi bij de filmles. Dan kan hij extra veel leren op de computer. Voor meisjes die supergoed kunnen zingen, vraag ik de ouders of ze op zang- en dansles mogen. “Dat zou goed zijn voor uw dochter”, zeg ik dan. Toevallig zag ik in Paradiso een danseres met kinderen een uitvoering geven. Ik heb haar toen voor ons cursusprogramma gevraagd. Ook breakdancers van het Leidse Plein heb ik gevraagd bij ons les te geven.’ Leen is ook betrokken bij de Toekomstschool, waarbij kwetsbare kinderen uit groep zes, zeven en acht gedurende vijftien weken op zoek gaan naar hun talenten en beroepsinteresse.
 
Voedselbank
Het contact met ouders loopt als een rode draad door haar werk. ‘Sommigen bellen me op zondag om roti te komen eten. Ik zeg nooit nee, want dat is lekker en supergezellig. Ik kom niet altijd vanuit een probleem bij de ouders, juist niet.’
Het preventiewerk omvat de organisatie van het zomerkamp, samenwerking met de voedselbank, overleg met het zorgteam en themaprojecten als FreedomFighters. ‘Ik breng maatschappelijke issues onder de aandacht bij kinderen, op een manier waarop ze er zelf bij betrokken zijn. Voor FreedomFighters voerden we actie voor WarChild. Met honderd kinderen haalden we lege flessen op, verkochten we cakejes en hielden we een benefietdiner. Ik liet zien dat er kinderen in oorlog leven die net zo oud zijn als zij. Nu vragen ze nog steeds: “Juf Lies, wanneer gaan we weer iets doen voor WarChild?” Kinderen vinden het superbelangrijk.’
Met de kinderkampen gaan soms kinderen van wel vijftien verschillende nationaliteiten mee. De werving loopt deels via de voedselbank, omdat gezinnen die daar komen geen geld hebben voor vakanties. ‘Die kinderen zijn vaak verlegen als het kamp begint, maar bloeien gedurende de week helemaal op. Ik heb aan mijn vakanties de mooiste herinneringen. Het is toch zonde als kinderen dat moeten missen. Alle aandacht doet ze goed. En verder doen we gewone dingen die elk kind fantastisch vindt. Naar het strand, zwemmen, barbecueën.’
Ook organiseert ze samen met de voedselbank een cursus Gezond koken, omdat arme gezinnen vaak niet zo gezond eten. ‘We willen daarmee laten zien hoe ouders met de pakketten gezond en lekker kunnen koken én ze bij elkaar brengen om ze uit hun isolement te halen.’

Kamelen op het plein
Lies Leen heeft geleerd groot te denken. ‘In de zomer hebben we pleinactiviteiten. De hele buurt komt dan samen. Dan heb je snel 600 kinderen op een dag. We hadden bijvoorbeeld kamelen op het plein. Mijn leidinggevende zegt altijd: “Verzin maar iets, hoe gekker hoe beter”. Ook kan hij heel goed gewone activiteiten met maatschappelijke problemen verbinden en de aanpak meer diepgang geven. Hij geeft me vertrouwen en helpt me mezelf te ontwikkelen.’
In samenwerking met allerlei partners  – sponsors als de Rabobank en intermediairs voor betrokken ondernemen als Hart voor Amsterdam – laat Leen haar ondernemende kant zien. ‘Ik kreeg de vraag of we iets konden organiseren met 120 mensen van de Boston Consulting Group. Zij hebben toen in heel Zuid eten opgehaald voor de voedselbank. Meer dan honderd gezinnen in De Pijp zijn er klant. Zij hebben gewoon niet genoeg geld om eten te kopen. Die consultants in pak gingen langs de deur bij buurtbewoners, supermarkten en bedrijven en vroegen om eten. Bij de Hema kregen we achttien kratten chocoladepaaseieren. Ik heb alles met de bakfiets opgehaald. Dat was zweten, zweten! In het jongerencentrum stond de grote zaal aan het eind van de dag helemaal vol. Die consultants werden steeds fanatieker. Het was een superleuke dag.’

Dit artikel staat in Zorg + Welzijn Magazine nr 11, november 2010.