Eigenlijk heeft ze een beetje een hekel aan spreekkamertjes. De wijk in, erop af, bij de mensen thuis over hun situatie en problemen praten. Dat is wat ze het liefst doet. En dat is ook de manier van werken die het meeste oplevert. ‘In de spreekkamer zie je maar een klein stukje van het probleem’, licht ze toe. ‘Dan vertellen mensen bijvoorbeeld alleen dat ze schulden hebben. Ga je op huisbezoek, dan zie je wat er nog meer speelt. Dat het huis vervuild is bijvoorbeeld. En dat er kinderen rondlopen. Dan kun je ook daarover het gesprek aangaan. Een huis vertelt zoveel over de mensen die er wonen’, vervolgt ze. ‘Bovendien vertellen cliënten je meer als ze op hun eigen terrein zijn. Op kantoor vind ik het heel lastig om ervoor te zorgen dat er een gelijkwaardige relatie is.’

Achterstandswijk

Natasja Thuis is van oorsprong maatschappelijk werker. In die functie werkte ze, onder andere, bij welzijnsorganisatie Rijnstad aan een vernieuwingsproject. Het doel was om verbeteringen aan te brengen in een aantal Arnhemse achterstandswijken. Thuis kon doen wat ze, niet alleen effectief, maar ook vreselijk leuk vindt: proberen bij mensen achter de voordeur te komen en te achterhalen wat hun wensen en problemen zijn. Sinds drie jaar zit zij echter wat meer achter een bureau en is zij zorgcoördinator van vier wijken in Arnhem.

Dwingend

Ze is de spin in het web van het OZO-overleg (Overlast en Zorg Overleg),een team waarin onder andere wijkagenten, de gemeente Arnhem, woningcorporaties, RIBW en Bureau Jeugdzorg in zijn vertegenwoordigd. Dwingend karakter Het OZO-overleg ontstond zo’n zes jaar geleden uit het zogenaamde Arnhemse Pandjesoverleg. Een aantal partijen stelde toen samen een plan van aanpak op om de ernstige overlast in de wijk Arnhemse Broek aan te pakken. Later werden ook andere krachtwijken erbij betrokken. De aanpak werd gefinancierd met de destijds beschikbare Vogelaargelden. ‘Families heersten over de wijk’, licht Thuis toe. ‘Er was veel criminaliteit, mensen werden bedreigd en durfden geen aangifte meer te doen. Door de samenwerking van verschillende organisaties kon er een aanpak met een meer dwingend karakter ontwikkeld worden.

Lees het hele artikel in het Zorg + Welzijn magazine van oktober 2013 >>