In de gezondheidszorg wordt hier vaak anders over gedacht. Als je niet vooruitgaat, innoveert, ontwikkelt of onderneemt, zou je boot missen. Ik vraag me wel eens af of dit echt zo is. ‘Nemen we voldoende tijd voor reflectie voordat we de volgende hype volgen of vanuit een vaak door angst gedreven besluit nemen?’. De kortetermijnkeuzes die worden gemaakt, zijn meestal ingegeven door financiële, bedrijfsmatige motieven. De discussie over bezuinigen en korten in de zorg heeft vooral te maken met een kortetermijnprobleem dat moet worden opgelost. Dat deze keuze een langetermijnrisico met zich kan meebrengen, wordt over het hoofd gezien.

Een voorbeeld zijn de langdurige onderhandelingen die worden gevoerd over cao’s. De logica van werkgevers om zo laag mogelijk in te zetten, ontgaat mij geheel. Met de wetenschap dat er enorme arbeidsmarktproblemen zijn en komen, de bureaucratie (lees: het schriftelijk verantwoorden) toeneemt en de zorgvragen nog complexer worden, is het zaak je voor te bereiden op de toekomst.

Uit onderzoek blijkt dat gezondheidszorgers naast een leuke baan met leuke collega’s toch ook primaire arbeidsvoorwaarden als een goed salaris, opleidingsmogelijkheden en ontwikkelingskansen heel belangrijk vinden. Wie niet, zou je zeggen? Het is dan ook vreemd dat er tijdens cao-onderhandelingen nauwelijks aandacht is voor de langetermijneffecten die het afsluiten van deze arbeidsvoorwaarden kunnen hebben.

Wil je mensen behouden en motiveren om de zorg in te gaan? Betaal ze dan goed. Zorg dat ze zich kunnen ontwikkelen en een veilige, aangename werkplek hebben. Jaag ze niet over de kling door van ze te verwachten dat ze na hun 55ste nog nachtdiensten kunnen draaien.

Als je aan iemand vraagt wat hij of zij het belangrijkste vindt in het leven, krijg je meestal het antwoord ‘een goede gezondheid’. Daar horen voldoende goed opgeleide, gemotiveerde professionals bij. Dit betekent dat er keuzes moeten worden gemaakt die niet alleen voor dit begrotingsjaar oplossingen bieden, maar waar heel Nederland op de lange termijn wat aan heeft. Doe dat dus niet zoals die houthakker, die maar doorhakt omdat hij geen tijd heeft om zijn bijl te slijpen.

Monique Kempff (1961) is sinds juli 2007 voorzitter van NU’91. Kempff deed een opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige in Psychiatrische Ziekenhuis Schakenbosch te Leidschendam. Daarna volgden veel inhoudelijke en managementopleidingen. Van het primaire proces tot aan de directietafel, zowel in de GGZ, ziekenhuizen en VVT. Kempff heeft ook internationaal ervaring opgedaan in de gezondheidszorg.