Niet alleen grote en middelgrote steden, maar ook plattelandsgemeenten staan steeds vaker in de schijnwerpers van het lokaal sociaal beleid. Het verdwijnen van voorzieningen, vergrijzing, stille armoe en bedrijfssluitingen in de agrarische sector met alle problemen van dien ‘Al twintig jaar diezelfde grammofoonplaat,’ verzucht Hans Elerie van de Brede Overleggroep Kleine Dorpen in Drenthe. Een portret van het Noord-Brabantse Helenaveen.

Het nieuwe jaar was nog maar amper begonnen of het Nederlands Instituut voor Zorg en Welzijn (NIZW) maakte bekend dat Hans Simons op 1 april de gelederen van het instituut komt versterken als voorzitter van de beoogde Raad van Bestuur. Samen met zijn toekomstige collega en huidige NIZW-directeur Hans van Ewijk blikt hij vooruit op de toekomst van het instituut en de sector. Een dubbel-interview op het Rotterdamse stadhuis.

Met een directe en persoonlijke benadering van bewoners kunnen beroepskrachten en agenten in buurten veel bereiken. Dat is één van de conclusies die Joyce Hes, verbonden aan de universiteit van Maastricht, trekt in haar onderzoek ‘Recht doen aan de buurt’. Tegelijkertijd vindt ze dat overheden en instellingen zich teveel bezig houden met toekomstvisies en abstracte plannen en dat zij de problemen rondpompen. ‘Buurtbewoners kunnen zelf precies aangeven hoe problemen op te lossen zijn.’

Nederland telt ruim 100.000 gezinnen met thuiswonende kinderen van wie een van de ouders chronisch ziek is. Tegelijkertijd lijden meer dan 400.000 kinderen en jongeren zelf aan een chronische ziekte. Onderbelicht blijft vaak wat de consequenties van ziekte zijn voor de kinderen in het gezin. In het boek ‘Kon ik toveren…’ dat eind dit jaar wordt uitgebracht door het Nederlands Instituut voor Zorg en Welzijn, portretteert auteur Joanka Prakken gezinnen waarbij een van de leden kampt met een chronische aandoening. In Zorg + Welzijn een voorpublicatie.

De mogelijkheden voor het internet in het lokaal sociaal beleid lijken onbegrensd. Van simulatiespelen om integrale problematieken op te lossen tot online inspraakavonden, van digitale wijkgeschiedenissen tot scholingsprogramma’s. Met het internet kan het allemaal doelmatiger, efficiënter en sneller. Maar heeft de burger daar wat aan?

Niemand in de zorgsector kan nog met goed fatsoen om de belangen van cliënten heen. Ze moeten meer invloed krijgen op het zorgproces, vinden alle partijen. Cliënten brengen tenslotte de premies op en mondige consumenten weten zelf wel wat goed voor hen is, toch? Maar een luis in de pels zijn ze nog lang niet. ‘Cliënten hebben inmiddels op bestuurlijk niveau meer inspraak, maar ze doen nog steeds niet mee aan het publieke debat.’

Met een 'wonderbaarlijk circus' een open dag promoten, een grootscheepse onderwijs- en beroepenbeurs organiseren in Ahoy, het aanbieden van onderwijs-op-maat. Zorgopleidingenhalen alles uit de kast om nieuwe leerlingen en studenten te trekken. Maar doen ze wel genoeg? 'Tussen 1992 en 1997 zijn er gewoon te weinig mensen opgeleid. Daar ondervindt de sector nu de gevolgen van.'

Zowel racisme als geweld van extreem-rechts neemt toe, zo blijkt uit een onderzoek van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Bij de meeste incidenten bestaat echter uitsluitend een vermoeden van racisme, want de dader wordt veelal niet achterhaald. Volgens D66-Tweede Kamerlid Boris Dittrich is dat geen reden om racisme te bagatelliseren. 'Dan denken allochtonen: het interesseert jullie helemaal niet'.

'Hopelijk wordt de aanpak in Amsterdam-Zuidoost zo vernieuwend dat het als voorbeeld kan dienen voor andere Nederlandse steden.' Dit zegt Haroon Saad, een Brit van Pakistaanse komaf, die per 1 september sectorhoofd is van het Bureau Sociaal-Economische Vernieuwingen in het Amsterdamse stadsdeel De Zuidoost. Zijn werkplek werd onlangs gecreNerd, nadat het bureau vijf jaar geleden werd opgericht. Het stadsdeel lijkt nu dus echt vaart te maken met het stimuleren van werk en scholing, de twee onderwerpen waar Saad zich vooral op richt.