'Het geeft een kick als je ziet welke herinneringen er bij sommigen bovenkomen,' vertelt een van de verhalenvertellers van het Rotterdamse project Verhalenderwijs. Vooral allochtone ouderen worden getraind hun vertelkunst te etaleren bij verpleeg- en verzorgingshuizen, scholen en festivals. Niet alleen voor vermaak, want er gaat vooral een therapeutische werking van uit.

Steeds meer ouderen blijken zichzelf en hun woning te verwaarlozen. Vaak gaat het om mensen met psychosociale en psychiatrische problemen die zich niet willen laten helpen. ‘We willen mensen langer thuis houden. Vereenzaming en verwaarlozing is de prijs die we we daarvoor betalen,’ aldus Huub Buijssen, psychogerontoloog van de ggz-instelling Altrecht in Utrecht.

Niet alleen grote en middelgrote steden, maar ook plattelandsgemeenten staan steeds vaker in de schijnwerpers van het lokaal sociaal beleid. Het verdwijnen van voorzieningen, vergrijzing, stille armoe en bedrijfssluitingen in de agrarische sector met alle problemen van dien ‘Al twintig jaar diezelfde grammofoonplaat,’ verzucht Hans Elerie van de Brede Overleggroep Kleine Dorpen in Drenthe. Een portret van het Noord-Brabantse Helenaveen.

Het nieuwe jaar was nog maar amper begonnen of het Nederlands Instituut voor Zorg en Welzijn (NIZW) maakte bekend dat Hans Simons op 1 april de gelederen van het instituut komt versterken als voorzitter van de beoogde Raad van Bestuur. Samen met zijn toekomstige collega en huidige NIZW-directeur Hans van Ewijk blikt hij vooruit op de toekomst van het instituut en de sector. Een dubbel-interview op het Rotterdamse stadhuis.

Met een directe en persoonlijke benadering van bewoners kunnen beroepskrachten en agenten in buurten veel bereiken. Dat is één van de conclusies die Joyce Hes, verbonden aan de universiteit van Maastricht, trekt in haar onderzoek ‘Recht doen aan de buurt’. Tegelijkertijd vindt ze dat overheden en instellingen zich teveel bezig houden met toekomstvisies en abstracte plannen en dat zij de problemen rondpompen. ‘Buurtbewoners kunnen zelf precies aangeven hoe problemen op te lossen zijn.’

Nederland telt ruim 100.000 gezinnen met thuiswonende kinderen van wie een van de ouders chronisch ziek is. Tegelijkertijd lijden meer dan 400.000 kinderen en jongeren zelf aan een chronische ziekte. Onderbelicht blijft vaak wat de consequenties van ziekte zijn voor de kinderen in het gezin. In het boek ‘Kon ik toveren…’ dat eind dit jaar wordt uitgebracht door het Nederlands Instituut voor Zorg en Welzijn, portretteert auteur Joanka Prakken gezinnen waarbij een van de leden kampt met een chronische aandoening. In Zorg + Welzijn een voorpublicatie.

De mogelijkheden voor het internet in het lokaal sociaal beleid lijken onbegrensd. Van simulatiespelen om integrale problematieken op te lossen tot online inspraakavonden, van digitale wijkgeschiedenissen tot scholingsprogramma’s. Met het internet kan het allemaal doelmatiger, efficiënter en sneller. Maar heeft de burger daar wat aan?

Niemand in de zorgsector kan nog met goed fatsoen om de belangen van cliënten heen. Ze moeten meer invloed krijgen op het zorgproces, vinden alle partijen. Cliënten brengen tenslotte de premies op en mondige consumenten weten zelf wel wat goed voor hen is, toch? Maar een luis in de pels zijn ze nog lang niet. ‘Cliënten hebben inmiddels op bestuurlijk niveau meer inspraak, maar ze doen nog steeds niet mee aan het publieke debat.’

Met een 'wonderbaarlijk circus' een open dag promoten, een grootscheepse onderwijs- en beroepenbeurs organiseren in Ahoy, het aanbieden van onderwijs-op-maat. Zorgopleidingenhalen alles uit de kast om nieuwe leerlingen en studenten te trekken. Maar doen ze wel genoeg? 'Tussen 1992 en 1997 zijn er gewoon te weinig mensen opgeleid. Daar ondervindt de sector nu de gevolgen van.'