Bovenmatige consumptiedrang en overbesteding zijn er de oorzaak van dat steeds meer 'normale' gezinnen met kinderen in de maatschappelijke opvang belanden. Dat signaleert althans het Leger des Heils Gezondheidszorg, bij monde van adjunct-directeur Harm van Teijlingen. De mogelijkheden om geld te lenen of op krediet te kopen zijn volgens hem te groot. 'Er moet wat gebeuren, want deze mensen horen niet in daklozeninstellingen thuis.'

Spontaan rondhangen van jongeren wordt door de afgenomen tolerantie van burgers niet meer gepikt. Om het hangen in goede banen te leiden, creëren gemeenten hangplekken. Dat is geen sinecure. Redbad Veenbaas, onderzoeker aan de Vrije Universiteit, schreef een handleiding met gouden regels voor een geslaagde hangplek. 'Jongeren gaan echt niet ergens hangen, omdat de wethouder wil dat ze daar hangen. De plek moet iets te bieden hebben.

Er moet een einde komen aan de verstrengelde verantwoordelijkheden van organisaties die zich bezig houden met het Amsterdams jeugdbeleid. Het gezin en de school moeten de eerst verantwoordelijken zijn. De jeugdzorg moet zich richten op kortdurende hulp aan jongeren met zwaardere problemen en het sociaal cultureel werk moet losgekoppeld van de jeugdhulpverlening. Daarnaast moeten alle instellingen worden afgerekend op prestaties. Dat stelt de Amsterdamse wethouder Jaap van der Aa in zijn visienota 'Samenhang in jeugdbeleid'.

Jongeren die zware delicten hebben gepleegd, kunnen intensieve begeleiding krijgen in plaats van celstraf. De Tweede Kamer is onlangs akkoord gegaan met dit plan van minister Korthals van Justitie waarmee de zogeheten harde kern wordt aangepakt. Ook het veld reageert overwegend positief, maar er zijn wel twijfels over de uitvoering. 'Vier contacten per week, is dat intensief?'

Erg bemoedigend zijn de recente geluiden uit de vrijwilligerswereld niet. Het wordt steeds moeilijker vacatures te vervullen. Met name jongeren zijn nauwelijks meer te porren voor onbetaald werk. Toch zijn de kopstukken uit het veld niet somber. Het wordt niet minder, maar anders, beweren ze. De moderne vrijwilliger zapt en vraagt zich steeds af: what's in it for me? Korte klussen met een kop en een staart zijn de trend, en het wordt tijd dat instellingen hun werk daar op inrichten. 'Mensen zitten niet te wachten op de ballast van een organisatie, zoals vergaderingen en besprekingen.'

'De meeste gesubsidieerde instellingen, waaronder die voor zorg en welzijn, hebben nog steeds geen interesse in een divers personeelsbeleid.' Dat zegt Wilma Gillis-Burleson, manager van het programma Veelkleurige Stad van de gemeente Rotterdam. Burleson, die tevens directeur is van een opleidingsbureau voor diversiteitstrainingen, arbeidsmarktprojecten, werving en selectie, vindt dat instellingen teveel voorbijgaan aan de meerwaarde van deze werknemers. En dat zou ze nog weleens kunnen opbreken.

De Wetenschappelijke Raad voor het regeringsbeleid waarschuwde onlangs voor een dreigende oorlog tussen de generaties. De raad ziet met name op het gebied van de verdeling van gelden voor gezondheidszorg en onderwijs conflicten tussen jong en oud ontstaan. Om verschillende generaties op een goede manier te laten samenleven is echter meer nodig dan geld voor collectieve verzekerings- en verzorgingsarrangementen. Kees Penninx, projectleider Intergenerationele Buurtontwikkeling bij het Nederlands Instituut voor Zorg en Welzijn, pleit voor een generatiebewust buurtbeleid

De Bureaus Jeugdzorg moeten worden omgevormd tot grote regionale instellingen waarin ook de uitvoering van alle ambulante hulp is ondergebracht. Hiervoor pleit de commissie Günther in haar advies over de Wet op de jeugdzorg dat eind vorig jaar aan minister Korthals van Justitie en staatssecretaris Vliegenthart van VWS is aangeboden. Het advies oogst weinig enthousiasme. Alom wordt gevreesd dat de zo gewenste onafhankelijke en objectieve zorgtoewijzing verdwijnt.

Door een vloed aan ontuchtaffaires is de afgelopen vijftien jaar de omgang tussen hulpverleners en jeugdigen in de jeugdzorg onder grote spanning komen te staan. Sommige instellingen hebben sindsdien een heel arsenaal aan maatregelen genomen om seksuele intimidatie en zogeheten grensoverschrijdend gedrag te voorkomen. Inclusief regels die verbieden dat groepsleiders al te confidentieel met hun pupillen omgaan. Is intimiteit tussen volwassenen en kinderen heden ten dage nog altijd een heikel punt? Of heeft de ‘nieuwe afstandelijkheid’ inmiddels overal al zijn intrede gedaan?

Convenanten moeten waarborgen dat de 25 gemeenten die meedoen aan het Grotestedenbeleid hun problemen de komende jaren op een integrale, ontkokerde en duurzame wijze gaan aanpakken. Het kost de steden echter grote moeite om hun eigen prioriteiten te stellen en tegelijkertijd te voldoen aan de waslijst van eisen die de departementen hebben gesteld. De bureaucratie en verkokering zijn nog geenszins doorbroken.