jeugdzorg
Blog: Persoonsgerichte zorg is nogal onpersoonlijk
Een wonderlijk eigenschap van bestuurders in zorg en welzijn is het idee dat je het moet hebben over waar je naartoe wilt, wat de bedoeling is. Momenteel blijkbaar ‘persoonsgerichte zorg’. Ik hoor het een willekeurige bestuurder op een willekeurige bijeenkomst al zeggen: ’laten we vooral vooruit kijken, laten we werken aan persoonsgerichte zorg’, gevolgd door beleefd, vermoeid applaus.
Blog: Wat zou oma ervan vinden?
Anders dan je had gehoopt, moet je hem weer binnenlaten. En de deur achter hem op slot draaien. Wat moet dat deprimerend zijn voor pedagogisch werkers in een justitiële jeugdinrichting (JJI). Om jongeren voor wie ze zich hebben ingezet zodat ze op het juiste pad blijven – tussen alle reorganisaties, bezuinigingen en de sluimerende onzekerheid over hun baan door – als een boemerang te zien terugkomen.
Geldzorgen? Kop in ’t zand!
Je zou zeggen: wie krap bij kas zit, doet het zuinig aan. Maar werkt dat ook zo? Niet altijd, blijkt uit onderzoek. Juist wanneer ze ernstige geldzorgen hebben, zijn mensen geneigd onverstandige keuzes te maken. ‘Hoe hoger de schulden oplopen, hoe groter de kans dat er gedragspatronen ontstaan die de zaak alleen maar erger maken.’
Blog: FC Jeugdzorg
Het jeugdzorgbeleid gaat ondanks de enorme inzet van heel veel professionals knarsend en piepend door de bocht. De kwaliteit is lastig te bepalen, het aantal aanbieders nadert het aantal cliënten en vele Nederlandse gemeenten moeten driftig bezuinigen, omdat ze leeglopen op de post ‘jeugdhulp’.
Blog: Bestaat de digitale transitie wel?
De kranten kunnen er vol mee staan, maar ik zie het niet. Die digitale transitie. Tenminste, niet in de sociale sector. Terwijl het zo mooi zou kunnen zijn.
Waarom faalt hulp als de problemen zich opstapelen?
Onderzoekers Harry Kruiter en Floor Kellerman van het Instituut voor Publieke Waarden laten in hun nieuwe onderzoeksrapport zien hoe mensen met een stapeling van soms slechts twee of drie problemen uitgesloten worden van hulp. ‘Het is de harde waarheid over onze welvaartsmaatschappij dat wij nog steeds niet in staat zijn om deze mensen te helpen.’
Mensen vallen liever dood dan dat ze hulp vragen van hun omgeving
Als iemand met beginnende dementie vereenzaamt, buren afwerend zijn, vrienden zoekende, dan ligt daar een rol voor de sociaal werker. Maar die sociaal werker laat deze ‘kerntaak’, mede dankzij beleid, nu te vaak liggen, vindt lector Lilian Linders.
‘Spagaat tussen afvinklijstjes en zingeving is niet te voorkomen’
Of het nu over het sociaal domein, de werkvloer, opvoeding of een liefdesrelatie gaat. De spagaat tussen individu en collectief is onoplosbaar, zegt filosoof Menno de Bree. ‘De kunst is vooral niet door te slaan.’
‘Bij kindermishandeling heeft iedereen een puzzelstukje’
Bij het ontdekken van kindermishandeling wijzen we automatisch naar professionals: waarom hebben zij niet ingegrepen? Dat is niet helpend voor de kinderen en gezinnen, zegt Anita Kraak, expert veilig opgroeien bij het NJi. 'Iedereen is verantwoordelijk en dat maakt het super ingewikkeld.'
Luisteren is EHBO
Jorien Meerdink, al decennia welbekend in de jeugdzorg, schreef een persoonlijk boek over kindermishandeling waarin op onnavolgbare wijze de verschrikkingen, de angst en de onmacht van kinderen die worden mishandeld, verwaarloosd en/of seksueel misbruikt, aan bod komen. Ook de angst, onmacht en onkunde van volwassenen in de omgeving van het kind en het gezin komen in beeld. Daar waar het huiselijk geweld in vele vormen aan de orde van de dag is, wordt door volwassenen veelvuldig weggekeken. Het zijn deze omstanders die de voortzetting van kindermishandeling mogelijk maken.
