Daar zat ze dan, in de wachtkamer, bang voor wat er komen ging. Ik had geen afspraak met haar, ik kende haar niet eens. Toch wist ik wie ze was, ze stond namelijk al meer dan een half jaar prominent op de lijst van het zorgcasusoverleg.

De school en het jongerencentrum zijn vaak gescheiden werelden. Aan het einde van de schooldag loopt de leerling het schoolgebouw uit en loopt de jongere het jongerencentrum binnen. Op school krijgt de leerling formeel onderwijs, in het jongerencentrum doet de jongere competenties op via niet-formele leermethoden. Maar natuurlijk zijn de leerling en de jongere dezelfde persoon. Om jongeren goed van dienst te kunnen zijn, is het dus belangrijk dat het onderwijs en het buitenschoolse veld meer met elkaar samenwerken.

Overal om mij heen barst het van de activiteiten rondom de verscheidene transities. Met name de transitie jeugdzorg staat op de voorgrond. Over de andere transities hoor ik wat minder, maar deze zijn zeker niet onbelangrijk. Neem bijvoorbeeld de transitie Werken naar Vermogen. Ook met deze transitie komt een nogal nieuwe doelgroep op de gemeenten af. Een groot deel van de jongeren die gebruik maken van een Wajong-uitkering gaan ondergebracht worden bij de gemeenten.

‘Even op uw tanden bijten mevrouw, ik ga u in uw eigen kracht zetten.’ Het zou zomaar een antwoord van een hulpverlener 2.0 gekantelde stijl kunnen zijn op iemands vraag. Want dat is wat er op dit moment aan het gebeuren is. We kantelen ons wat af op zoek naar de eigen kracht van de mens. Men zou er bijna zeeziek van worden.