Net na nieuwjaar baste het los: de vuurwerkdiscussie. En niet voor niets. Al die rotjes, bommen en gillende keukenmeiden leveren veel ellende op. Toen ik puber was in de betrekkelijk rustige jaren negentig was dat overigens niet anders. Je ging af als een gillende keukenmeid als je daarover ‘zeik-te’. Ik hield dus wijselijk mijn mond.

Wat zijn uw goede voornemens voor 2014? Mijn goede voornemen is om het antwoord te vinden op een maatschappelijk vraagstuk: hoe kunnen we dit jaar echt werk maken van een integrale aanpak? Dat lijkt een bekende vraag, maar een antwoord hebben we nog niet.

Sinds Prinsjesdag weet heel Nederland het: we gaan van verzorgingsstaat naar participatiemaatschappij. Het nieuwe adagium is: reken niet op de ander, maar vooral op je eigen kracht. En wie kan daarop tegen zijn? Dat vroeg hoogleraar Duyvendak zich af tijdens het congres ‘Eigen kracht ontkracht’ in mei 2013. Ik herinner me hoe weinig kritiek er tijdens die conferentie klonk. Dit is blijkbaar geen item waarover onderhandeld hoeft te worden. Tegelijk herinner ik me ook het besmuikte gegrinnik toen aan de zaal de vraag werd gesteld wie bereid is zijn buurman voortaan onder de douche te zetten.

Op een vrijdag in november ben ik in de Indische Buurt in Amsterdam. Het is een Vogelaarswijk met ruim 65 procent niet-westerse allochtonen en 44 procent minimajongeren. Buurtbewoners van het burgerinitiatief 'Wijk neemt zorg in eigen hand' hebben vandaag zorgaanbieders uitgenodigd om te praten over de gebiedsgericht aanpak van zorg en welzijn in de Indische buurt en over deelname aan het sociale wijkteam. Opmerkelijk? Ik vind van wel.