Zelfredzaamheid is vanzelfsprekend zolang er niets aan de hand is. Maar als er iets niet goed gaat, voel je je opeens min of meer ontredderd. Dat zie ik aan mijn moeder, begin 90, die langzamerhand steeds minder voor zichzelf kan zorgen. Aan haar sociale netwerk ligt het niet. Als oudste en eerste bewoner in de straat kent zij veel mensen. Probleem is dat ze al een paar keer is gevallen. En dat ze de koelkast beschouwt als apparaat dat zuivel voor de eeuwigheid goed kan houden.

Mijn woord van het jaar 2013 is petitiemoeheid. Ik ben ervaringsdeskundig: ik lijd er zelf aan. De druppel is een verzoek van de kinderopvang van mijn kinderen. Of ik een petitie wil tekenen tegen de voorgenomen bezuinigingen in de kinderopvang. Bij het lezen van de oproep voel ik meteen de stress: nog meer bezuinigingen, de kinderopvang wordt voor mij onbetaalbaar, kan ik nog wel blijven werken?

Achteraf gezien leek het leven in mijn tienerjaren - de jaren zeventig - simpel en duidelijk. Als dochter van een overtuigd CDA-stemmer leerde ik dat politiek en maatschappij grofweg in drieën waren verdeeld.

Na vier jaar wonen op de eerste verdieping ben ik twee weken geleden naar de begane grond verhuisd. In hetzelfde pand. Tot mijn verrassing betekent dit dat ik ineens veel meer deel ben geworden van precies dezelfde buurt. Ik zie de mensen uit mijn straat langslopen, ik hoor ze met elkaar praten en ik begin ze nu al te herkennen.