Mijn fantasie en weerstand namen vrijwel onmiddellijk een loopje met de benaming Buurtondernemer.

‘Ja, ik neem nu dus even de regie’, zegt de mevrouw die werkt met mensen een verstandelijke beperking.

Wat kan je eigenlijk met een wijkkrant en wat moet ‘ie opleveren?

Als je niet een enorm botte lul bent, word jij degene bij wie de drempel laag genoeg is om een vraag te stellen.

Mijn eerste blog bijna een jaar geleden ging over een oudere, reislustige mevrouw. In bedekte termen liet zij vallen dat ze zich wel eens eenzaam voelde en behoefte had aan vrienden, vooral als ze niet in het buitenland verbleef. In dat stuk schreef ik dat ik me voor nam nog eens bij haar aan te bellen. Dat heb ik gedaan. Twee keer denk ik. Ze was niet thuis of deed niet open. Ook heb ik haar meerdere malen uitgenodigd voor een activiteit. Ze kwam niet.

Een smal straatje in Amsterdam. Een oudere mevrouw met rollator komt mij tegemoet. Ze loopt op straat. Op het trottoir is geen plaats voor haar door de fietsen, bloempotten en bankjes. Achter haar rijdt een bestelbusje die haar niet kan inhalen. Ik wijk uit met mijn fiets naar de stoep. Ik vind het heel dapper dat zij zich nog zo door de stad begeeft. En tegelijkertijd vind ik het raar dat ik dat dapper vind. De stad is van iedereen en zou voor iedereen toegankelijk en veilig moeten zijn.

Onlangs hadden wij het in een teamvergadering over hoe we rapporteren en hoe we onze uren verantwoorden. Mijn gemiddelde werkweek: twaalf uur flexibele begeleiding nieuwe buurtgroepen, drie uur informatie, vier uur begeleiding bestaande buurtgroepen, twee uur teamvergadering, één uur netwerk.