Twee jaar geleden maakte ik de grote stap. Na vier jaar heen en weer rijden tussen mijn woonplaats Utrecht en Schiedam, sprong ik in het diepe. Ik ging samenwonen. Een nieuwe stad, nieuwe buren, minder ruimte, verder weg van vrienden en familie en een tal van nieuwe indrukken. In deze nieuwe omgeving wilde ik iets voor een ander betekenen, maar wat moest ik doen?

Met pijn in het hart zie ik hoe professionals in de zorg- en welzijnssector heen en weer worden geslingerd door een onzeker en onstabiel perspectief, waardoor hun functioneren in dorpen en steden meer en meer onder druk komt te staan. En dat in een tijd waarin van hen gevraagd wordt om alles uit de kast te halen.

Vorige maand schreef mevrouw Dupuis, de voorzitter van de Vereniging Gehandicaptenzorg in haar verenigingsblad Markant dat de discussie over inclusie klaar is (een inclusieve maatschappij is een wereld waarin mensen met een beperking welhaast volledig kunnen participeren in wonen, werk, leren en recreëren).

Een dramatisch tekort aan zorgpersoneel. Te weinig handen aan het bed. Er wordt al jaren geroepen dat er meer personeel in de zorg nodig is. Daarnaast is er ook nog eens sprake van een hoge werkdruk. Er is geen tijd meer om in het verpleeghuis rustig een kopje koffie te drinken met de cliënt of een wandeling te maken. De overheid heeft al veel maatregelen voorgesteld om het tekort aan personeel en de werkdruk tegen te gaan. Er wordt echter nauwelijks een relatie gelegd met de mogelijkheden die het bedrijfsleven kan bieden. Dat is jammer, want een belangrijke kans wordt hierdoor gemist.