Omdat ik al enkele weken thuis ben vanwege een nekhernia is dit een goed moment om even pas op de plaats te maken. Terugkijken, stilstaan en vooruitzien. Een paar cliëntverhalen verdienen nog een update.

Naar aanleiding van mijn blog over de waarde van niet-formeel leren was ik onlangs uitgenodigd voor een netwerkbijeenkomst van de Vereniging Nederlandse Organisaties Vrijwilligerswerk (NOV), met vrijwilligersorganisaties die met of voor jongeren werken. Aan een van de tafels ontstond discussie over de grenzen aan de inzet van vrijwilligers. Wat kun en wil je vrijwilligers wel en niet laten doen?

De gemeente is vanaf 1 juli 2012 door de komst van de Wet Gemeentelijke Schuldhulpverlening, verantwoordelijk voor de schuldhulpverlening aan burgers. Zij hebben de keuze om de schuldhulpverlening zelf te doen of uit te besteden. Voor beide keuzes valt iets te zeggen, maar ik denk dat de gemeente dat best zelf kan.

Er bestaat al jaren een discussie over de kwaliteit van schuldhulpverlening. In de jaarverslagen van de brancheorganisatie (NVVK) is te lezen dat rond de 15 tot 25 procent van de mensen die zich bij schuldhulpverlening aanmeldt, succesvol wordt geholpen. Hierover zijn de meningen echter verdeeld. Een deel van de mensen vindt dat deze percentages een vertekend beeld geven en dat er meer oplossingen worden geboekt. Het andere deel is het eens met deze bewering en vindt dat dit percentage omhoog moet. Een belangrijk aspect bij deze twee verschillende standpunten is het verschil van inzicht over wat schuldhulpverlening of –dienstverlening nu eigenlijk inhoudt.