De Gezondheidsraad heeft een opzienbarend rapport naar buiten gebracht: ‘Sociaal werk op solide basis’. Hierin pleit de raad voor stevige investeringen in een duurzaam kennissysteem voor de sociale sector. Ik ben blij dat de gezondheidsraad stelling neemt en onze sector perspectief biedt. Ik ben ook blij met de aanbevelingen in het rapport: voor sociaal werkers (organiseer je!), voor VWS en VNG (begin een stimuleringsprogramma!) en voor gemeenten (stel eisen aan de kwaliteit van de sociaal werkers!).

In huis dwarrelen nog allemaal lichtgroene en donkergroene draadjes. Afgelopen weken ben ik bezig geweest met het bekleden van de banken in onze oude Eriba (je weet wel, zo’n leuke caravan met oranje dakje). Een naaimachine had ik al. Jaren geleden gekregen van mijn moeder. Zij heeft me destijds de beginselen van het naaien uitgelegd.

Een aantal keer per jaar geef ik een gastcollege op de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN) over het versterken van het sociaal netwerk van mensen met een beperking. Het meest interessante deel is het moment waarop ik studenten het plaatje laat zien waar blinde mensen een olifant beschrijven.

‘Hoe voorkom je dat burgers bij een sociaal wijkteam terecht komen?’ Deze uitspraak hoorde ik tijdens een bijeenkomst van de Kenniskring Zelfredzaamheid ICT in Utrecht. In het hele land schieten ze nu als paddenstoelen uit de grond, als ware ze het volgende ei van Columbus. Het sociale wijkteam is de meest tastbare ontwikkeling van de transitie van rijk naar gemeenten. De strohalm waar iedereen zich aan vastklampt in deze onzekere tijd.

Wat ik mij afvraag is: hoe sociaal is het sociaal werk tegenwoordig in een tijd waarin er gedacht wordt in doelgroepen en individueel gerichte cliëntondersteuning? Beperkt dat het uitvoeren van het sociaal werk niet enorm?