Hervormingen in de langdurige zorg zijn noodzakelijk, daar is iedereen het over eens. De wijze waarop, daar liggen de meningen nog uiteen. Eén van de uitgangspunten is dat ouderen langer zelfstandig thuis blijven wonen. En als zij hulp nodig hebben, dan wordt er allereerst gekeken naar het eigen sociale netwerk en het dichtbij organiseren van hulp. Kortom, eerst de zorgvraag proberen op te lossen via informele zorg, voordat formele zorg wordt ingeschakeld. Hierdoor wordt er dus ook meer van de kinderen verwacht. Maar, hoe denken de ouderen hier eigenlijk over? Staan zij wel open voor hulp van hun kinderen en het sociale netwerk?

Naar aanleiding van mijn blog over de waarde van niet-formeel leren was ik onlangs uitgenodigd voor een netwerkbijeenkomst van de Vereniging Nederlandse Organisaties Vrijwilligerswerk (NOV), met vrijwilligersorganisaties die met of voor jongeren werken. Aan een van de tafels ontstond discussie over de grenzen aan de inzet van vrijwilligers. Wat kun en wil je vrijwilligers wel en niet laten doen?

Vier jaar heb ik communicatie gestudeerd en tijdens deze periode heb ik veel geleerd over doelgroepen, een pitch, design, websites en producten en diensten in de markt zetten. Een mooie opleiding, maar mijn hart ligt ook bij Zorg en Welzijn. Ik wil namelijk geen Coca Cola promoten, maar wil het welzijn van mensen promoten. Ik heb het geluk binnen deze sector samen met burgers en cliënten te werken aan promotie van eigen kracht projecten. Dit bleek een bijzonder leerproces te zijn.

Twee jaar geleden maakte ik de grote stap. Na vier jaar heen en weer rijden tussen mijn woonplaats Utrecht en Schiedam, sprong ik in het diepe. Ik ging samenwonen. Een nieuwe stad, nieuwe buren, minder ruimte, verder weg van vrienden en familie en een tal van nieuwe indrukken. In deze nieuwe omgeving wilde ik iets voor een ander betekenen, maar wat moest ik doen?

Een dramatisch tekort aan zorgpersoneel. Te weinig handen aan het bed. Er wordt al jaren geroepen dat er meer personeel in de zorg nodig is. Daarnaast is er ook nog eens sprake van een hoge werkdruk. Er is geen tijd meer om in het verpleeghuis rustig een kopje koffie te drinken met de cliënt of een wandeling te maken. De overheid heeft al veel maatregelen voorgesteld om het tekort aan personeel en de werkdruk tegen te gaan. Er wordt echter nauwelijks een relatie gelegd met de mogelijkheden die het bedrijfsleven kan bieden. Dat is jammer, want een belangrijke kans wordt hierdoor gemist.