Mijn moeder wordt gebeld door een mevrouw die haar vraagt of zij met de nieuwe buurvrouw thee wil drinken. Mijn moeder voelt zich overvallen, zowel door het telefoontje (ze begrijpt niet wie haar belt) als door de vraag. Zij reageert afhoudend en belt mij direct. Ik vertel haar dat burgers tegenwoordig meer zelf moeten doen en dat waarschijnlijk een welzijnswerker haar heeft gebeld na het volgen van een netwerkcursus.

Inwoners moeten zich volgens het ideaal van de overheid meer gaan inspannen voor hun zorgbehoevende buren. Zij moeten immers het gat vullen dat valt door de bezuinigingen in de zorg. Maar burgers moeten helemaal niks, vindt Fia Sanders van Bewijskragt.

Toen ik voor het eerst van de term participatiemaatschappij hoorde, was ik verbaasd. Vooral toen ik hoorde in welk kader die term gebruikt wordt: burgers moeten gestimuleerd worden om hun bijdrage aan de maatschappij te leveren. Doen ze dat al niet in ruime mate? Het beeld van burgers die achteroverleunen en wachten totdat de overheid of professionals hun zaken regelen klopt helemaal niet met wat ik dagelijks zie in mijn omgeving.

Nederland telt ruim zes miljoen vrijwilligers. En daar ben ik er één van. Of liever gezegd: dat was ik tot gisteren. Toen besloot de dorpscommissie waar ik in zit om ons tweejaarlijkse evenement af te gelasten wegens onvoldoende belangstelling. En zichzelf ook maar gelijk op te heffen.