In mijn werk houd ik me regelmatig bezig met de Nieuwe Professional. Voor veel bestuurders en beroepskrachten een nogal abstract begrip. Laatst had ik een gesprek met een welzijnswerker over hoe hij enkele bakens van Welzijn Nieuwe Stijl toepast in zijn werk. Dit inspireerde mij tot het volgende verhaal.

In de ICT is het een populaire kreet: ‘what you see is what you get’. Het wil simpel zeggen dat je op het beeldscherm van je laptop of PC precies ziet hoe het geprinte resultaat op papier zal zijn, inclusief alle opmaak. Bij het aflezen van het ‘beeldscherm’ dat mensen op hun gezicht dragen, is het vaak heel wat minder makkelijk. Wat je ziet, is lang niet altijd wat er écht in hen leeft.

De slepende schoorvoet is al een voorbode. De plof van het grote lichaam op de plastic stoel vertelt de rest. Zelf doet hij er het zwijgen toe, tegenover me aan het formica tafelblad. De strijdbaarheid van twee weken terug lijkt totaal vervlogen. ‘Hoe gaat het met je studie?’ Een ridicule vraag, want het antwoord staat te lezen op zijn gezicht, in hoofdletters. Schouders worden opgetrokken, samengeknepen lippen spreken voor zich, neergeslagen ogen schreeuwen wanhoop.

Vorige week was ik in het Paleis van Justitie, gelegen aan het Amsterdamse IJ. Binnenkomen bleek niet moeilijk. Voor ik het wist zat ik - na balie en poortje - op de eerste verdieping, te wachten op ‘de zaak’. Dé zaak ja, want ik was een vrouw met een missie. Ik had connecties met de dader, en dat maakt zo’n proces toch meteen een stuk persoonlijker.

Via Gevangenenzorg bezoek ik iedere twee weken een gedetineerde. Onze gesprekken gaan over van alles en nog wat en bewijzen wat ik eigenlijk al wist: achter de tralies leven ook heel gewone mensen die alleen helaas in de verkeerde richting zijn gedwaald. Gelukkig zijn er altijd weer nieuwe zijwegen en ik help graag spoorzoeken.