Is het welzijnswerk toegerust voor de multiculturele samenleving? Volgens Khalid Boutachekourt, adviseur voor overheden en welzijnsinstellingen, zet de klassieke benadering van doelgroepen uit de tijd. Het welzijnswerk moet zowel autochtone als allochtone burgers behandelen op basis van leefstijl. ‘Dan zit de Turkse ondernemer dichter bij de Nederlandse ondernemer dan bij de Turkse bijstandsmoeder.’

De Maastrichtse Sociale Netwerk Analyse, waarin het netwerk rondom een cliënt wordt betrokken bij zijn hulpvraag, werd eind tachtiger jaren ontwikkeld voor het brede maatschappelijk werk. Nadat het halverwege de jaren negentig werd ingezet bij de reclassering, is de methode nu ook in andere sectoren ontdekt. Zo gebruikt de SPD De Gelderse Poort de methode sinds twee jaar in haar werk met verstandelijk gehandicapten.

Eind november presenteerden drie organisaties in Amsterdam de resultaten van tien jaar ontmoetingscentra voor demente ouderen en hun verzorgers. Volgens betrokkenen is het de hoogste tijd om de opzet hiervan landelijk in te voeren. ‘Het is moeilijk te accepteren dat je bepaalde dingen niet meer kunt,’ zegt meneer Van Duin, één van de bezoekers van een dergelijk centrum in De Pijp in Amsterdam.

De harde kern van Marokkaanse probleemjongeren is door de gemeente Ede ‘verloren’ verklaard. Een keiharde aanpak wordt nu ingezet: extra agenten moeten de criminele Marokkaanse jongens lik op stuk te geven. ‘En wat gebeurt er als ze straks weer uit de bak op straat staan?’ Hanneke Keus van de Edese welzijnsorganisatie Welstede verwijt de gemeente en instellingen gebrek aan beleid en daadkracht.

Het jongerenwerk beleeft een enorme herwaardering. De erfenis van een jarenlange uitholling van het beroep daargelaten, zorgen onder meer opleidingen en congressen voor nieuw elan. Vooral door de problemen met overlast veroorzakende risicojongeren is er weer een behoefte aan professionals die met hen weten om te gaan. ‘Jongerenwerkers zijn nog vaak veredelde ID’ers.’

De welzijnssector heeft totnogtoe weinig gedaan aan opleidingsbeleid. Leren is de sluitpost. De tijdgeest zit tegen. Daar komt echter verandering in. Honderden welzijnsorganisaties nemen deel aan een project om het personeelsbeleid en opleidingsbeleid te verbeteren.

Opleidingen en werkpraktijk in de welzijnssector sluiten niet goed op elkaar aan. Die kritiek is al jaren te horen. Dan zijn de opleidingen weer te algemeen voor specifieke werksoorten, of de leerlingen worden te specifiek opgeleid en zijn daardoor te weinig mobiel. Een gedegen opleiding is niet alleen een taak van het onderwijs. Het is ook een taak van de werkgevers, die de competenties van hun medewerkers op peil moeten houden, en van de werknemers zelf, die hun mogelijkheden moeten benutten. Daartoe is een goed opleidingsbeleid in instellingen nodig. Maar leren is vaak - vooral in welzijnsorganisaties - de sluitpost. Maar hier komt verandering in. Honderden welzijnsorganisaties nemen deel aan een project om het personeelsbeleid en opleidingsbeleid te verbeteren.

Organisatieadviesbureau Cap Gemini Ernst & Young lichtte dit jaar de Leidse Welzijnsorganisatie door. Volgens het rapport loopt het onderhoud in verschillende buurthuizen achter en doet de directie te weinig aan sturing van de buurthuiscoördinatoren. Directeur Gert-Jan Cornel zou te weinig aandacht hebben voor de interne bedrijfsvoering. Intussen is de LWO wel genomineerd voor de Jaarprijs van de Maatschappelijke Ondernemersgroep.

Ambulant kinderwerk ontstond enkele jaren geleden als onderdeel van het project Nieuwe Kansen in de Utrechtse wijken Kanaleneiland, Rivierenwijk en Dichterswijk. Het richt zich hoofdzakelijk op een kortdurende, intensieve begeleiding aan kinderen tot 12 jaar. ‘Als ik om drie uur gebeld word dat kinderen stenen op auto’s gooien, ben ik er om kwart over drie.’

Sinds de bekendmaking van forse kortingen op de gemeentefondsen zijn de gemeenten in rep en roer. Waarin kunnen ze nog snijden? Vooral middelgrote gemeenten luiden de noodklok. ‘Kleine gemeenten krijgen extra geld voor plattelandsbeleid. En de grote steden krijgen forse bedragen via het Grotestedenbeleid. Wij vallen tussen wal en schip.’