welzijnswerk
Wie het in de ‘echte’ economie niet redt, valt ook in ruilkringen vaak uit de boot: Geen noppes te makken
Bevorderen van onderlinge dienstverlening, verbetering van de koopkracht
van met name minima en werken aan sociale participatie. Die doestellingen staan
hoog in het vaandel van de ruim tachtig LETS-kringen die Nederland telt. Maar
ook de alternatieve economieën kennen uitvallers.
Water staat ook thuiszorgdirecteuren aan de lippen: De keerzijde van doelmatigheid
Het streven naar doelmatigheid heeft de thuiszorg geen windeieren gelegd:
de productie is gestegen, overtollige functies zijn geschrapt en menig bedrijf
zal jaloers zijn op de verhouding tussen directe en indirecte kosten. Maar het
personeel rent van hot naar her en meldt zich steeds vaker ziek. De inhoud van
de zorg is zoek en maatschappelijk ondernemen wordt wel heel moeilijk als er tot
op de vierkante millimeter verantwoording moet worden afgelegd.
Haagse wethouder Noordanus bestrijdt conclusies onderzoek Duyvendak: ‘Je redt het niet meer met een bloembak en een opbouwwerker’
De bouw van dure woningen in achterstandswijken draagt niet bij aan een
grotere sociale samenhang in de buurten. Een opmerkelijke conclusie van
hoogleraar opbouwwerk Jan Willem Duyvendak, omdat vrijwel alle landelijke en
lokale beleidsmakers positieve sociale effecten van deze zogenoemde
herdifferentiatie verwachten. Wankelt de sociale pijler van het
grotestedenbeleid? Onzin, vindt Peter Noordanus, wethouder Ruimtelijke Ordening,
Stadsvernieuwing en Volkshuisvesting in Den Haag voor de PvdA.
Welzijnsorganisaties zoeken balans tussen markteisen en wijkgerichtheid: Expansief maar geworteld
De populariteit van de wijkaanpak bij gemeenten heeft
het welzijnswerk de afgelopen jaren geen windeieren gelegd. De wijkgerichte
benadering wordt echter doorkruist door andere een ontwikkeling:
schaalvergroting en productgericht werken. Want van de welzijnsorganisaties
wordt ook verwacht dat ze de markt opgaan en hun diensten elders aanbieden. Hoe
voorkomen de instellingen een pijnlijke spagaat?
Mogelijkheden en grenzen van hulpverlening via internet: Een virtuele etalage van therapieën
Hulpverleners ontdekken Internet. In Amerika zijn er al tal van sites die
informatie, advies en therapie aanbieden voor mensen met psychische problemen.
In Nederland gebeurt dat nog maar mondjesmaat, maar het aantal virtuele
hulpverleners is wel groeiende. De reguliere zorg slaat die ontwikkeling met
grote reserve gade. De cliënten zien ook voordelen. Op het net kunnen zij zelf
kiezen en zijn zij gelijkwaardiger aan hun therapeut. Maakt e-mail de sofa
definitief tot een museumstuk?
Rein Welschen over de gevolgen van de decentralisering: ‘De sociale component van het woonwagenbeleid is verdwenen’
Burgemeester Rein Welschen van Eindhoven kondigde een paar jaar geleden aan het woonwagenbeleid krachtig ter hand te zullen nemen. Een gemeentelijke voortgangsrapportage meldt nu dat de aandacht voor het woonwagenbeleid danig is verslapt. Van integratie is geen sprake en ook andere doelstellingen worden bij lange na niet gehaald. Tijd voor een nieuw plan van aanpak. De doelgroep moet terug op de agenda, vindt Welschen. Ook bij het
welzijnswerk.
Ellen Suykerbuyk over de seksuele emancipatie van verstandelijk gehandicapten: ‘Vroeger trad ik alleen begrenzend op, nu ga ik in gesprek’
In de meeste instellingen voor verstandelijke gehandicapten is het thema seksualiteit geen taboe meer. Er zijn homo-sozen, praatgroepen en de cliënten krijgen voorlichting over hoe je met jezelf kunt vrijen . Maar de openheid brengt ook nieuwe dilemma s met zich mee, zegt Ellen Suykerbuyk, seksuoloog en waarnemend hoofd van gezinsvervangend tehuis De Korf in Boxmeer. 'Er blijven grenzen en die moet je duidelijk stellen.'
Actieve bewoners bliezen Vrolikstraat nieuw leven in: ‘Het welzijnswerk? Niets van gemerkt’
De Amsterdamse Vrolikstraat is niet langer 'het vuilnisvat van Oost'. Minister Van Boxtel verrichte vorige maand de feestelijke heropening van de straat die vroeger het nieuws haalde door overlast en gewelddadige incidenten. Dankzij de inspanningen van de bewoners heeft de buurt een metamorfose ondergaan. Jasper Schneider van bewonersorganisatie Oase: 'We belden het Stadsdeel en zeiden: we doen het zelf wel.'
Blijf van mijn Lijf huis Amsterdam 25 jaar: ‘Het is de kunst om de problemen van bewoonsters van je af te zetten’
'Per jaar komen hier 350 vrouwen. Als je een kwart van hen op weg kan helpen naar een betere toekomst, mag je tevreden zijn,' zegt directeur Annette van 't Sant van Blijf van m'n Lijf Amsterdam. Het 25-jarig bestaan van de instelling was onlangs aanleiding voor een feestje. Bescheiden, want onverdeeld is de vreugde niet. 'De samenleving geeft volstrekt onvoldoende signalen af dat mishandeling niet getolereerd wordt.'