De persoonlijke verantwoordelijkheid van een verpleegkundige voor de patiënt bevordert de intermenselijke kant. Het teamdenken werkt juist als blokkade om de belangen van de patiënt goed te behartigen. Daar kan de zorg voor de patiënt onder lijden.
Verpleegkundige
Mirjam Houtlosser is zelf verpleegkundige en docent ethiek bij het LUMC (Leids Universitair Medisch Centrum). Ze promoveert woensdag 30 juni op dit onderwerp aan de Universiteit Leiden.
Technische dimensie
Volgens Mirjam Houtlosser willen verpleegkundigen wél graag de belangenbehartigers van patiënten zijn. Maar ze laten de technische dimensie van hun beroep en de instellingsregels vaak zwaarder wegen dan de intermenselijke kant. Daardoor krijgt de patiënt geen optimale zorg.
Zorgbehoefte
Er zou meer aandacht moeten zijn voor de relatie met de patiënt en diens zorgbehoefte. De beste manier om dat te bereiken is verpleegkundigen persoonlijk verantwoordelijk te maken voor één of meer patiënten. Deze persoonlijke verantwoordelijkheid is geen kwestie van persoonlijke stijl of voorkeur, maar vormt de kern van het beroep van verpleegkundige.
Tekort
In haar proefschrift behandelt Houtlosser drie gevallen, gebaseerd op ware gebeurtenissen. In twee daarvan schoot de verpleegkundige zorg duidelijk tekort. Naar aanleiding van die gevallen gaat ze uit van drie vragen: de rol van de belangenbehartiger, de inbreng in het multidisciplinair overleg en de richtlijnen voor goede zorg in individuele gevallen.
Eigen
Ze komt tot de conclusie dat juist het verbinden van een eigen rol, een eigen domein en een eigen ethiek de verpleegkundige kunnen helpen bij het verlenen van goede zorg.
Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.
Bron: Universiteit Leiden/ foto ANP Cynthia Boll
Prima artikel, terug naar de basis, zoals Prof. Baart (tilburg) ook verspreid in zijn presentie theorie
2 jaar geleden werd er een nieuwe locatiemanager aangesteld in een woonvoorziening. Het teamdenken werd ingevoerd. Alle personeelsleden moesten iedere bewoner kunnen ondersteunen.
Sindsdien is de kwaliteit van de zorg voor bewoners heel erg achteruit gegaan. Familie wordt waar mogelijk genegeerd en slecht tot niet geinformeerd.
Mijn super tevreden zijn is veranderd in een zeer grote ontevredenheid over o.a. de kwaliteit van zorg.
Als socio- en medisch geschoolde verpleegkundige werkte ik tot voor kort in ziekenhuis om precies dat te doen voor de patiënten: kiezen voor een persoonlijke verantwoordelijkheid. Ik kan niet anders dan enigszins los van het gangbare teamdenken voor de patiënten functioneren. Mij werd vanzelfsprekend toen een gebrek aan ’teamdenken’ verweten, ondanks een smetteloze staat van dienst als verpleegkundige. Mijn overtuiging heeft mij de kop gekost: mij werd verzocht ander werk te zoeken waar ik minder als teamplayer hoefde op te treden. De omgekeerde wereld!!!
Ze beschrijft exact de reden waarom ik niet in een zorginstelling kan werken.
een prima gedachte welke ook doorgevoerd zou moeten worden in instellingen voor langdurige(re) zorg.