Ik zit zelf in verschillende belangengroepen Van de GGZ, waaronder een initiatiefgroep lokale versterking GGZ die er nu is opgeheven door het stopzetten van de subsidie. We hebben veel presentaties gegeven voor de belangen van de cliënt, maar we kwamen er achter dat er nog veel moet gebeuren om de GGZ cliënten in een beter daglicht te zetten.

Bij cliënten met een lichte beperking wordt hun enige ondersteuning die ze nog hadden, afgenomen door geen indicatie meer af te geven door het CIZ (Centraal Indicatiestelling Zorg). De gemeentelijke politiek moet  de cliënten van de ggz, die geen indicatie meer krijgen nu bedienen vanuit de Wmo( Wet Maatschappelijke Ondersteuning),  maar zij zijn daar niet zo goed mee bekend. De gemeente gaat pas wat ondernemen als er te veel klachten zijn, maar dan is het leed al geschied. 

De bejegening van de zorg laat ook veel te wensen over, omdat er te weinig personeel wordt ingezet door gebrek aan middelen. De wil van de hulpverlening is weldegelijk aanwezig maar door gebrek aan geld kan dat niet waargemaakt worden. Er wordt te veel gekeken of de cijfers kloppen, maar niet naar het welbevinden van de cliënt. Ik wil hiermee zeggen dat door gebrek aan personeel en geld niet die zorg kan worden gegeven die de cliënt zo hard nodig heeft. Het budget is belangrijker dan het welbevinden van de cliënt.

Als er door middel van de Wmo (gemeente) of AWBZ (rijk) niet snel actie wordt ondernomen, vallen er veel mensen in een gat dat niet te overzien is. Dit gat is het wegvallen van de ondersteuning waardoor cliënten in een neerwaartse spiraal komen te zitten, waardoor ze soms een opname niet meer kunnen voorkomen met alle gevolgen van dien. Er wordt te veel doorgestuurd en te weinig daadwerkelijke actie ondernomen. Dit komt door miscommunicatie en gebrek aan informatie.

Toen ik opgenomen was, werden er zowat geen gesprekken gevoerd met de cliënten door het personeel, omdat er geen tijd voor was. De gesprekken moest je aanvragen, dat wekt geen vertrouwen bij de cliënt. De tijd voor een cliënt is nog steeds niet in orde. Dit komt niet door het personeel dat op de werkvloer werkt, maar door de opdrachten die de leidinggevenden krijgen om het zo goed mogelijk te laten verlopen. De cijfertjes weer dus.

Laten we beginnen om de cliënt als mens te zien die net als de hulpverlener of ervaringsdeskundige een doel voor ogen moet hebben om het leven als positief te zien. Die stelling zou tijdens de crisis, in de behandeling en bij de nazorg toegepast moeten worden. Uit eigen ervaring weet ik dat cliënten de positiviteit van het leven niet altijd vinden, maar een aanreiking brengt hun op een goede koers. De bejegening van de hulpverlener kost geen geld maar zit in hem of haar zelf. Laten we ze dan ook de ruimte geven dit te doen door meer middelen in te zetten om de cliënten een betere toekomst te geven dan nu het geval is.

Maarten van Nieuwkerk lijdt aan schizofrenie en schreef het boek ‘Schizofrenie als levensweg’ over zijn leven als cliënt. 

Bron: Foto: Maarten van Nieuwkerk