De vorige keer blogde Annette over domme vragenlijsten >>

Zoals het er nu voor staat valt mijn oudste zoon onder de Wmo, mijn tweede zoon onder de intensieve kindzorg bij de zorgverzekeraar, mijn dochter onder de Jeugdwet en mijn man onder de Wmo en de Participatiewet. Eén gezin, vier loketten. Dat was toch niet de bedoeling? Iedereen kan bedenken dat dit niet fijn is. Dat blijkt ook in de contacten die ik heb met al die mensen die ik gesproken heb voor meer informatie.

Alle mensen die ik onze situatie uitleg, zijn bereid mee te denken en begrijpen dat er een goede oplossing moet komen. Zo ook de mensen van de gemeente en de mevrouw van de ‘raad en daad’-lijn’ van Achmea. ‘Nee, dit kan echt nooit de bedoeling zijn geweest. Nee, hier moeten we maatwerk voor gaan leveren’, hoor ik iedereen zeggen. Ze gaan zover met me mee, dat de mevrouw van  Achmea zelf voorstelt de gemeente te bellen. Mijn hart maakt een sprongetje. Het gaat lukken, ik voel het.

Die middag gaat de telefoon. Achmea belt. ‘Mevrouw, we hebben gebeld met de gemeente en u kunt met uw hele gezin naar de gemeente. Tenminste… Als u afziet van verpleegkundige zorg.’ ‘Huh? Maar,’ stamel ik, ‘mijn zoon heeft toch nieuwe sondes nodig en beademing?’ ‘Ja,’ hoor ik aan de andere kant van de lijn, ‘ik dacht al dat dit geen oplossing zou zijn. Dan kunnen we u helaas niet verder helpen.’

Transformeren lukt niet als systemen en regels leidend blijven in plaats van de zo nodige menselijke maat en het zo logische gezond verstand.

‘Mantelzorg is zwaar, kost heel veel energie, maar de bureaucratie kost wel de meeste energie’, zegt mantelzorger Annette Stekelenburg in het programma De Wachtkamer >>